kaolinit

(Gleboznawstwo leśne), minerał skał osadowych z grupy ilastych. Jest zasadowym krzemianem glinu Al₄[(OH)₈/Si₄O₁₀], posiada twardość 2-2,5, gęstość 2,58-2,61, rysę białą i doskonałą łupliwość niedostrzegalną bez mikroskopu. Zwykle jest biały, niekiedy zielonkawy, brunatny. Powstaje najczęściej w procesie wietrzenia chemicznego skaleni. Należny do najważniejszych minerałów ilastych, jest głównym składnikiem kaolinu i wielu skał ilastych. Jest także spoiwem skał osadowych klastycznych. W Polsce rozpowszechniony na Dolnym Śląsku, (np. Świdnica, Strzelin, Strzegom), występuje w złożach Bełchatowa i w skałach fliszu karpackiego. Znaczenie glebotwórcze posiada duże, szczególnie w kształtowaniu pojemności sorpcyjnej gleby i gospodarki pokarmowej ze względu na sorbowane kationy potrzebne roślinom. Razem z innymi minerałami ilastymi, takimi jak → wermikulit, → illit, → glaukonit, → smektyt tworzy frakację ilastą w glebach.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Bolewski A., Manecki A.1993. Mineralogia szczegółowa. Wyd. PAE, W-wa.
Żaba J. 2003. Ilustrowany słownik skał i minerałów. Videograf II, Katowice.

Publikacje powiązane tematycznie

Bolewski A., Manecki A.: Mineralogia szczegółowa. Wyd. PAE, W-wa 1993.
Bolewski A., Parochoniak W.: Petrografia. Wyd. Geol., W-wa 1988.
Borkowska M., Smulikowski K.: Minerały skałotwórcze. Wyd. Geol., W-wa 1973.
Maślankiewicz K.: Wstęp do nauki o skałach. Wyd. Geol., Warszawa 1967.
Mizerski W. 2005. Geologia Polski dla geografów. W-wa.
Oleksynowa K., Tokaj J., Jakubiec J. 1993: Przewodnik do ćwiczeń z gleboznawstwa i geologii. Cz. I. Rozpoznawanie minerałów i skał glebotwórczych. Skrypt AR w Krakowie.
Żaba J. 2003. Ilustrowany słownik skał i minerałów. Videograf II, Katowice.