Karkonoski Park Narodowy

Rok utworzenia 1959, powierzchnia: 5580 ha. Położony w województwie dolnośląskim. Siedziba dyrekcji Parku znajduje się w Jeleniej Górze. Park obejmuje pasmo Karkonoszy z najwyższym szczytem Śnieżką (1602 m. n.p.m.). Poza zwartym obszarem w jego skład wchodzą dwie enklawy – okolice Wodospadu Szklarki i góra Chojnik z malowniczymi ruinami zamku. Charakterystyczną cechą karkonoskiego krajobrazu są skałki granitowe o rozmaitych kształtach, wodospady (Szklarki, Kamieńczyk),  a także jeziora polodowcowe, m. in. Mały i Wielki Staw. Pierwsze rezerwaty przyrody powstały na tym terenie przed II wojną światową – w 1933 roku. Obejmowały najcenniejsze fragmenty karkonoskiego krajobrazu: Śnieżne Kotły, Czarny Kocioł, Kocioł Łomniczki, Kocioł Małego Stawu, Kocioł Wielkiego Stawu. Dzisiejszy park narodowy wchodzi również w skład międzynarodowego rezerwatu biosfery – wraz z czeską częścią Karkonoszy. Ponad 70% terenu parku pokrywają lasy. W reglu dolnym są to buczyny, jak i zastępujące je sztuczne świerczyny, w reglu górnym ubogie bory świerkowe. Piętro subalpejskie jest bardzo bogate florystycznie – oprócz kosodrzewiny, zarośli brzozy karpackiej i wierzby lapońskiej, występuje roślinność torfowiskowa. Piętro alpejskie, najwyższe, pokrywają murawy. Wśród roślin spotykane są gatunki reliktowe (malina moroszka, wierzba lapońska) jak i endemiczne, nie spotykane poza Karkonoszami (dzwonek karkonoski, gnidosz sudecki). Pierwszy z nich - symbol parku, rośnie na górskich halach, przełęczach i w kotłach polodowcowych. Jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem.  Spośród zwierząt charakterystycznym mieszkańcem jest sprowadzony na te tereny muflon. Występują też rzadkie gatunki ptaków – podróżniczek, płochacz halny, głuszec,  cietrzew oraz jarząbek. Karkonoski Park Narodowy odwiedza rocznie blisko 2 mln turystów – jest to jeden z najliczniej odwiedzanych parków w Polsce. 

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Autor: dr inż. Wojciech Gil