(Gleboznawstwo leśne), forma morfologii terenu powstała w wyniku działalności akumulacyjnej wód lodowcowych. Są to poprzeczne do osi lodowca garby, pagórki o wysokości od kilku do kilkunastu metrów i średnicy kilkuset metrów, o przekroju stożka lub z płaskim wierzchołkiem i stromymi zboczami. Są zbudowane warstwowo z piasków, mułek i żwirów, osadzanych w szczelinach i zagłębieniach w obrębie lądolodu, martwego lodu, bądź między sąsiednimi lobami lodowca przez wody roztopowe lub wody stojące. Formą morfologii o zbliżonej genezie są ozy.
Mojski E. J. 2005. Ziemie polskie w czwartorzędzie. PIG Warszawa.
Klimaszewski M.1994. Geomorfologia Polski, t. 1 i 2, PWN, W-wa.
Starkel L. (red.) 1999. Geografia Polski - Środowisko przyrodnicze. PWN, Warszawa.
Klimaszewski M.1994. Geomorfologia Polski, t. 1 i 2, PWN, W-wa.
Starkel L. (red.) 1999. Geografia Polski - Środowisko przyrodnicze. PWN, Warszawa.
Allen P. A. 2000. Procesy kształtujące powierzchnię Ziemi. PWN Warszawa.
Lindner L. (red.), 1992. Czwartorzęd, osady, metody badań, stratygrafia. Wyd. PAE, Warszawa.