klasyczne postępowanie w leczeniu ubytków wgłębnych ze zgnilizną

(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), klasyczne, jedyne do końca lat 90. XX w. stosowane podejście w leczeniu ubytków wgłębnych ze zgnilizną wgłębną zakładało usunięcie rozłożonego drewna i „doczyszczenie” ścian ubytku do poziomu zgnilizny twardej przy użyciu skrobaków, przecinaków i szczotek, dla uzyskania gładkiej powierzchni, zapewniającej szybki spływ wody opadowej. W praktyce usuwano rozłożone fragmenty pnia do zdrowego drewna. Podstawowym celem takiego postępowania było zahamowanie rozkładu drewna pnia czy konarów drzewa poprzez obniżenie wilgotności drewna i w ten sposób stworzenie niekorzystnych warunków do rozwoju grzybów. Prace prowadzono w następującej kolejności: oczyszczenie wnętrza ubytku do granicy miękkiej zgnilizny drewna, zapewnienie przewietrzania ubytku, uniemożliwienie podsiąkania wody w przypadku ubytków położonych w strefie szyi korzeniowej, zabezpieczenie otworów zewnętrznych ubytku siatką. Takie postępowanie może być nieefektywne, a w skrajnych przypadkach szkodliwe dla drzewa. Wypracowanie odpowiednich metodyk powinno uwzględnić dwa podstawowe problemy: występowanie barier fenolowych oraz rozpoznanie optymalnych warunków dla rozwoju grzybów rozkładających drewno.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Szewczyk G. 2012. Arborystyka. Wybrane zagadnienia pielęgnacji drzew. Wydawnictwo UR w Krakowie.

Publikacje powiązane tematycznie

Chachulski Z. 2000. Chirurgia i pielęgnacja drzew. Legraf, Warszawa.
Skup A. 1995. Pielęgnacja i ochrona drzew (z normami jakości). Polskie Towarzystwo Chirurgów Drzew, Kraków.