kłokoczka

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Staphylea) rodzaj z rodziny kłokoczkowatych (Staphyleaceae) obejmujacy 11 gatunków na półkuli północnej. W Polsce jeden gatunek. Kłokoczka południowa (Staphylea pinnata L.). Krzew do 6 m wysokości. Pędy obłe, młode jasnozielone, dwuletnie zielonobrązowe, ciemniejsze od strony nasłonecznionej. Pąki wierzchołkowe szerokojajowate, boczne mniejsze i wąskojajowate. Jedne i drugie spłaszczone, na brzegach kanciaste, okryte jedną zieloną lub czerwonawo-zieloną łuską. Liście nieparzystopierzaste, 5-7-listkowe. Listki jajowate lub wydłużone, na brzegach ostro piłkowane, pod spodem sinozielone z owłosieniem nasadowej części nerwu głównego. Kwiaty w zwisających, wąskich wiechach, białe lub różowawe, rozwijają się w maju i czerwcu. Owoce – 2-3-komorowe, rozdęte torebki. Nasiona kuliste, twarde, brązowe i błyszczące. Występowanie – środkowa i południowa Europa, południowa Turcja (wyspowo) oraz południowe i wschodnie wybrzeża Morza Kaspijskiego, w górach do 1800 m n.p.m. (Taurus). W Polsce północno-zachodnia granica zasięgu. Główne ośrodki występowania na Śląsku, Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej oraz w Beskidzie Niskim i na Pogórzu Środkowobeskidzkim. Ponadto w południowej części kraju rozproszone stanowiska wtórne (krzew od wieków uprawiany, związany z licznymi przesądami i zwyczajami ludowymi; nasiona wykorzystywano między innymi do wyrobu grzechotek, dzwonków i różańców). Gatunek ciepłolubny, występujący w lasach liściastych i zaroślach, często na glebach wapiennych. Roślina chroniona.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Władysław Danielewicz