krajobraz

(Gleboznawstwo leśne), ogół elementów przyrodniczych i antropogenicznych wyróżniających określony teren. Elementy przyrodnicze to: litologia, rzeźba, klimat, woda, gleba, świat roślin i zwierząt. Na naturalnie ukształtowany krajobraz nakłada się działalność człowieka. Przejawia się ona w zamianie pierwotnie ukształtowanej pwoierzchni na tereny uprawne, budowę infrastruktury mieszkaniowej i inne. W zależności od stanu i stopnia przekształcenia rozróżnia się krajobrazy: pierwotne (wykazują zdolność do samoregulacji, a ich równowaga biologiczna nie jest zachwiana przez człowieka), naturalne (wykazujące częściową zdolność do samoregulacji, jednak nie zawierają istotnych elementów przestrzennych wprowadzonych w wyniku działalności człowieka), kulturowe (znajdują się pod wpływem intensywnej działalności człowieka i wykazują zachwianą zdolność samoregulacji, wymagają ochrony), zdewastowane (charakteryzują się silnym uprzemysłowieniem i urbanizacją, brakiem naturalnych elementów krajobrazu). W Polsce i w Europie dominują krajobrazy kulturowe. Krajobraz podlega zmianom, np. sezonowym, zimą w Polsce teren pokrywa śnieg, wiosną ten sam teren zieleni się, jesienią liście drzew są wielobarwne.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Ostaszewska K. 2002. Geografia krajobrazu. Wybrane zagadnienia metodologiczne. PWN Warszawa.
Richling A., Solon J. 2002. Ekologia krajobrazu. PWN Warszawa

Publikacje powiązane tematycznie

Pokojska U. i Bednarek R. (red.), 2012. Geochemia Krajobrazu. Praca zbiorowa. Wydawnictwo naukowe UMK.
Ostaszewska K. 2002. Geografia krajobrazu. Wybrane zagadnienia metodologiczne. PWN Warszawa.
Richling A., Solon J. 2002. Ekologia krajobrazu. PWN Warszawa. N662
Praca zbiorowa (red. S. Brożek). Wydawnictwo UR Kraków.
Allen P. A. 2000. Procesy kształtujące powierzchnię Ziemi. PWN Warszawa.
Mojski E. J. 2005. Ziemie polskie w czwartorzędzie. PIG Warszawa.