kryteria wysadzinowości gruntów

(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), spośród wielu kryteriów najbardziej znane są:1. Kryterium Casagrandego opracowane w 1934 r., według którego zalicza się do wysadzinowych grunty bardzo różnoziarniste (U > 15), które zawierają więcej niż 3 % cząstek mniejszych od 0,02 mm oraz grunty równoziarniste (U < 5) zawierające ponad 10 % ww. cząstek,2. Kryterium Beskowa (1935) wg którego uwzględnia się wpływ geologicznego pochodzenia gruntu, wielkość średnicy d50, procentową zawartość o średnicy mniejszej od 0,062 mm i 0,125 mm oraz kapilarność bierną przy wilgotności równej granicy płynności,3. Kryterium Wiłuna (1958) wg którego uwzględnia się uziarnienie gruntu i kapilarność bierną gruntu Hkb. Wiłun (1987) pod względem wysadzinowości, dzieli grunty na 3 grupy:         GRUPA A – grunty niewysadzinowe o Hkb < 1,0 m, bezpieczne w każdych warunkach wodnogruntowych i klimatycznych; są to grunty zawierające poniżej 20 % cząstek mniejszych od 0,05 mm i poniżej 3 % cząstek mniejszych od 0,02 mm (należą tu czyste żwiry, pospółki i piaski).        GRUPA B – grunty wątpliwe (mało wysadzinowe) o Hkb < 1,3 m, zawierające 20 ÷ 30 % cząstek mniejszych od 0,05 mm i 3 ÷ 10 % cząstek mniejszych od 0,02 mm (należą tu piaski bardzo drobne, pylaste i próchnicze).        GRUPA C – grunty wysadzinowe o Hkd > 1,3 m; są grunty zawierające powyżej 30 % cząstek mniejszych od 0,05 mm i powyżej 10 % cząstek mniejszych od 0,02 mm (należą tu wszystkie grunty spoiste i namuły organiczne).