lada

(Historia i tradycja leśna), narzędzie używane do załadunku dłużyc na wóz konny. Konstrukcja lady składa się z dwóch okutych blachą i przewierconych desek połączonych w belkę (długości 2,2 m i szerokości 0,15 m), dźwigni – klucza, oraz dwóch sworzni służących do blokowania dźwigni. Do załadunku drewna przy użyciu lady potrzebne były dwa drągi – jeden zabezpieczający urządzenie przed przewróceniem, zakleszczany w wycięciu znajdującym się w górnej części lady, a drugi – podpierający ładowaną sztukę i ułatwiający jej podnoszenie. Po ustawieniu i ustabilizowaniu lady, jeden z końców ładowanej sztuki owijało się łańcuchem i zaczepiało o drąg podpierający. Drugi koniec łańcucha był blokowany metalowymi sworzniami które łączyły deski tworzące konstrukcję lady. Pracując dźwignią podnoszono ładunek i przekładano na przemian sworznie do wyżej położonych otworów, tuż pod dźwignią, do czasu uzyskania pożądanej wysokości. Choć współcześnie do załadunku drewna wykorzystuje się maszyny samozaładowcze, w niektórych miejscach kraju nadal korzysta się lady.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Kazimierz Czereyski. Ładowanie drewna. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1951

Publikacje powiązane tematycznie

Rafał Sokulski. Lada – przyrząd do załadunku drewna. Drwal 5, 2006: 26-27