leczenie pęknięć mrozowych

(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), podobnie jak w wypadku ran po cięciach gałęzi, ponieważ przy zewnętrznej krawędzi pęknięcia mrozowego przebiegają wiązki sitowe, stosunkowo szybko w brzeżnej strefie rany wytwarza się tkanka przyranna, kalus. W korzystnych warunkach pogodowych, przy braku ruchów drewna w obrębie pnia, powierzchnię ubytku może pokryć tkanka przyranna, która przyjmuje widoczny od zewnątrz kształt listew mrozowych. Zazwyczaj jednak pęknięcie, z uwagi na obniżoną wytrzymałość drewna w jego sąsiedztwie, odnawia się, a ponieważ centralne strefy pęknięcia nie zrastają się, powstają ubytki wgłębne ze zgnilizną. Ich poszerzaniu się służą zawilgocenie drewna i brak przewietrzania. Leczenie pęknięć mrozowych jest, z uwagi na utrudniony dostęp, bardzo rzadko prowadzone. W wypadku cennych drzew, przy problemach związanych z pogorszeniem statyki, można rozważyć założenie wiązań sztywnych w płaszczyźnie prostopadłej do ubytku. Poszerzanie pęknięcia i „doczyszczanie” ubytku w jego głębszych warstwach jest szkodliwe, ponieważ narusza naturalne bariery ochronne drzewa położone w warstwie kalusa i przy strefach zgnilizny.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Bartosiewicz A., Siewniak M. 1976. Pielęgnowanie drzew ozdobnych. PWRiL, Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Kimbar R. 2007. Pęknięcia mrozowe (1). Las Polski, 20: 26–27.
Krzysik F. 1974. Nauka o drewnie. PWN, Warszawa: ss. 652.
Siewniak M., Kusche D. 2002. Baumpflege heute. Patzer-Verlag, Berlin – Hannover.
Szewczyk G. 2012. Arborystyka. Wybrane zagadnienia pielęgnacji drzew. Wydawnictwo UR w Krakowie.