leczenie uszkodzeń miazgi lub zewnętrznych warstw drewna bielastego

(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), poszarpane i nierówne krawędzie rany należy uciąć ostrym nożem do poziomu, w którym korowina jest trwale złączona z łykiem. O ile to możliwe, najkorzystniej byłoby nadać ranie orientację pionową, tak by wiązki sitowe warunkujące zalewanie rany kalusem przebiegały jak najbliżej długich krawędzi rany. Wspomaga się również tendencję fizjologiczną drzewa, zgodnie z którą widoczna jest polarność pionowa, związana z transportem materiałów we floemie. Szybkość zalewania rany zależy od aktywności kambium i jest cechą gatunkową oraz osobniczą, zmienną w ciągu roku. Przerwanie, w wyniku wyrównywania krawędzi rany, ciągłości tkanek przewodzących drzewa nie powinno objąć więcej niż 1/3 obwodu drzewa. Szerokości zachowanych pasów życiowych powinny być utrzymane w takim rozmiarze jak w wypadku ran po odciętych gałęziach (3 cm w przekroju poziomym i 10 cm w pionowym). Opisywane ubytki powierzchniowe obejmują żywe tkanki, zatem przy zabezpieczaniu powierzchni rany stosuje się powierzchniowe środki do zabezpieczania ran. Duże ubytki, zwłaszcza występujące na większej części obwodu drzewa, mogą wymagać wykonania szczepień mostkowych. W inwentaryzacjach zieleni stosuje się opis ubytków na pniach drzew z podaniem pola powierzchni rany, które najczęściej przybliża się do pola elipsy.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Szewczyk G. 2012. Arborystyka. Wybrane zagadnienia pielęgnacji drzew. Wydawnictwo UR w Krakowie.

Publikacje powiązane tematycznie

Sowa J.M., Stańczykiewicz A. 2007. Determination of the impact of selected logging technologies on the tree damage level in thinned mountain stand. [W:] Austro 2007/Formec ’07. Meeting the Needs of Tomorrows’ Forests – New development in Forests Engineering. October 7–11, 2007, Vienna – Heiligenkreuz.