lepiężnik

(botanika leśna, rośliny zielne), Petasites – rodzaj z rodziny Asteraceae (złożone, astrowate), który w Polsce jest reprezentowany przez dziko rosnące 4 gatunki, w tym 2 dość często występujące w lasach.  Lepiężnik biały [Petasites albus (L.) Gaertn.] – wczesnowiosenna, dwupienna bylina, której silnie owłosione pędy kwiatonośne pojawiają się przed rozwojem liści. Koszyczki z żółtawobiałymi kwiatami, wyłącznie rurkowatymi, zebrane są w nibygronach, początkowo gęstych, później coraz luźniejszych. W miarę rozwoju pędy kwiatonośne rosną i w czasie owocowania osiągają wysokość do 80 cm. Liście odziomkowe są bardzo duże, blaszki średnicy około 40 cm, sercowatonerkowate o brzegu płytkowrębnym i piłkowanym, od spodu białawe, pokryte kutnerem, osadzone na długim ogonku. Gatunek częsty w Karpatach i Sudetach, rzadszy u podnóża gór i bardzo rzadki na nizinach. Występuje przeważnie w zbiorowiskach górskich ziołorośli ze związku Adenostylion alliariae i jest gatunkiem charakterystycznym dla zespołu ziołoroślowego Petasitetum albae, związanego z siedliskami obrzeży potoków oraz miejsc wysięku wody. Bywa też częstym komponentem runa górskich lasów łęgowych. Lepiężnik różowy [Petasites hybridus (L.) Petasites Gaertn.] ma pędy kwiatonośne czerwono nabiegłe, kwiaty różowe lub ciemnopurpurowe i bardzo duże liście, których blaszki dorastają do 1 m średnicy. Jest pospolity w całym kraju i rośnie zwykle nad brzegami rzek oraz strumieni, w lasach i zaroślach łęgowych, a także na innych wilgotnych siedliskach zasobnych w azot, nierzadko antropogenicznych.