lidar lotniczy – ALS

(geomatyka), (akronim z ang.: Airborne Laser Scanning); lotniczy skaning laserowy. Aktywny system teledetekcyjny polegający na rejestracji promieni odbitych od powierzchni terenu i koron drzew z użyciem wiązki promieni światła (lasera) wysyłanego z pułapu lotniczego (ok. 300–800 m). Podstawowym produktem ALS jest chmura punktów o znanych współrzędnych przestrzennych XYZ, będących miejscami odbić promieni lasera od napotkanych przeszkód. Można też rejestrować intensywność odbicia impulsu i kolejne echa sygnału. Zasada działania skanowania laserowego jest oparta na wyznaczeniu odległości od skanera do badanej powierzchni obiektu przez pomiar czasu upływającego między wysłaniem a odbiorem pojedynczego impulsu lasera. Określa się także kąt wysłania wiązki i kolejne echa powracającego sygnału (skanery pulsacyjne; sygnał dyskretny); dzięki temu można wyznaczyć przestrzenny wektor od środka systemu skanującego (0,0,0) do obiektu odbijającego wiązkę. Analiza rozkładu przestrzennego punktów XYZ i intensywności sygnału umożliwia charakteryzowanie (klasyfikację) obiektów, od których została odbita. Lidar lotniczy wykorzystuje promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie optycznym (najczęściej w bliskiej podczerwieni NIR lub światło zielone Green), wysyłane jako falę ciągłą lub pulsacyjną. Częstotliwość wysyłania promieni lasera przez współczesne skanery wynosi do 400 tys. impulsów na sekundę. Typowy zakres kątowy skanowania obejmuje 1–75°, ale w zastosowaniach leśnych za najlepszy można uznać 10–20° (maksymalizacja penetracji wiązki laserowej w głąb drzewostanu), co w zależności od wysokości lotu (od 400–900 m) i typu skanera obejmuje pas obrazowania o szerokości od 100 do 500 (800) m. W badaniach przyrodniczych w celu określania struktury pionowej szaty roślinnej stosuje się skanery fali ciągłej (ang. full waveform), które umożliwiają dekodowanie sygnału odbitego od bardzo wielu obiektów (np. gałęzi, konarów) w drzewostanie.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

„Słownik geomatyczny” zawarty w publikacji „Geomatyka w Lasach Państwowych – Część II. Poradnik praktyczny”, CILP, Warszawa 2013 r.