lilak

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Syringa) rodzaj z rodziny oliwkowatych (Oleaceae) obejmujący około 20-30 gatunków, głównie w Azji, a poza tym w południowo-wschodniej Europie. W Polsce najczęściej uprawiany jest lilak pospolity (Syringa vulgaris L.). Krzew lub drzewko do 8 m wysokości. wydające liczne odrosty korzeniowe. Pędy lekko spłaszczone w węzłach, zielonkawoszare, z metalicznym połyskiem, nagie. Pąki szerokojajowate, na przekroju poprzecznym 4-kanciaste, zaostrzone, okryte zielonymi lub czerwonawym łuskami, brunatnymi na brzegach. Liście szerokojajowate lub sercowate, do 12 cm długości, na wierzchołku równomiernie zaostrzone, w nasadzie płytkosercowate, a przy ogonku krótkoklinowate, całobrzegie. Kwiaty w  wiechach, u form dzikich niebieskawoliliowe, zmieniające barwę w czasie przekwitania, silnie pachnące i nektarodajne. Kwitnie w maju. Występowanie – południowo-wschodnia Europa, skaliste, suche i słoneczne zbocza górskie na wys. do 800 m n.p.m. Gatunek wprowadzony do uprawy w środkowej Europie w 1563 r. (Wiedeń). Od ponad 100 laty był przedmiotem licznych prac hodowlanych, w wyniku których otrzymano około 1000 tzw. „szlachetnych” i „półszlachetnych” odmian różniących się między innymi wielkością, zabarwieniem i budową kwiatów. Roślina wytrzymała na mrozy, suszę i zanieczyszczenia powietrza o małych wymaganiach glebowych. Popularna w ogrodach, parkach, na terenach miejskich i wiejskich. Ze względu na rozległy system korzeniowy i dużej zdolności do wykształcania odrostów z korzeni nadaje się do sadzenia na siedliskach przeobrażonych i narażonych na erozję.