Mezoregion przyrodniczo-leśny Gór Izerskich i Karkonoszy

(siedliskoznawstwo leśne), Mezoregion (VII.2) w granicach sudeckiej krainy przyrodniczo-leśnej; o powierzchni ogólnej 614 km², z czego lasy i ekosystemy seminaturalne zajmują 73%. Dominują krajobrazy średniogórskie erozyjne regla dolnego, z niewielkimi fragmentami wysokogórskich erozyjnych i glacjalnych. Znacznie mniejsze obszary zajmują krajobrazy średniogórskie erozyjne regla górnego. Nieliczne są krajobrazy krzemianowe i glinokrzemianowe erozyjne pogórzy oraz zalewowych den dolin – akumulacyjne, a sporadyczne – krajobrazy tarasów nadzalewowych – akumulacyjne. Góry Izerskie mają charakter wypiętrzonych wałów. Na terenie Polski tworzą dwa główne pasma: północny Grzbiet Kamieński (Kamienica 973 m n.p.m.) i południowy Wysoki Grzbiet (Smrek 1128 m n.p.m.), oddzielone doliną rzeki Kwisy. Budują je utwory geologiczne z okresu kambr-ordowik: ortognejsy, amfibolity, granitognejsy i granity, z fragmentami łupków krystalicznych, kwarcytów, amfibolitów i marmurów z okresu neoproterozoik-ordowik na północy i południu mezoregionu. Pasmo Gór Karkonoszy, zajmujące południową część mezoregionu, ma postać potężnego, wypiętrzonego wału o długości linii grzbietowej ok. 50 km i szerokości dochodzącej do 20 km. Najwyższe wzniesienia to Wielki Szyszak (1509 m n.p.m.) w części zachodniej i Śnieżka (1602 m n.p.m.) w części wschodniej. W krajobrazie charakterystyczne są tu malownicze formy skalne, torfowiska wysokie (m.in. Torfowisko Izerskie i Torfowisko Doliny Izery) oraz liczne potoki z wodospadami. Główny trzon masywu utworzony jest z karbońskich granodiorytów i granitów. Część wschodnia mezoregionu zawiera utwory geologiczne ułożone południkowo. Od wschodu występują kolejno: pas karbońskich zlepieńców, szarogłazów, mułowców, podrzędnie iłowców i ryolitów, następnie pas amfibolitów, diabazów, gnejsów hornblendowych z okresu kambru-ordowiku i łupków krystalicznych, kwarcytów, amfibolitów i marmurów z okresu neoproterozoiku-ordowiku, z fragmentem na południu fyllitów, łupków ilastych i krzemionkowych, kwarcytów i diabazów z okresu ordowiku-karbonu. Pasmo górskie Rudawy Janowickie (północno-wschodnia część mezoregionu) utworzone jest głównie z granodiorytów i granitów karbońskich i (od wschodu) z łupków krystalicznych, kwarcytów, amfibolitów i marmurów z okresu neoproterozoiku-ordowiku. Przeważającym krajobrazem roślinnym są reglowe buczyny górskie. Znacznie mniej jest krajobrazów grądów i ubogich dąbrów podgórskich, krajobrazów grądów i buczyn górskich, a także krajobrazów wysokogórskich.
Lesistość jest bardzo duża, jedna z największych w kraju i wynosi 68%. Lasy tworzą rozległe kompleksy i zajmują około 418 km², z czego 88% jest w zarządzie RDLP we Wrocławiu (nadleśnictwa: Świeradów – część płd., Szklarska Poręba – bez cz. płn.-wsch., Śnieżka – cz. płd., i Kamienna Góra – cz. płn.-zach.). W Lasach Państwowych dominują siedliska LMG 47%, BMG 33% i BG 13%, Gatunkiem panującym w drzewostanach jest świerk, który zajmuje 82%. Średni wiek drzewostanów wynosi 60 lat, a miąższość na 1/ha 225 m³. Lasy ochronne zajmują 99% pow. W granicach mezoregionu znajduje się Karkonoski Park Narodowy o pow. 5580 ha, w tym 4038 ha (72%) lasów.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Zielony R., Kliczkowska A., 2012: Regionalizacja przyrodniczo-leśna Polski 2010, CILP, Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Trampler T., Kliczkowska A., Dmyterko E., Sierpińska M.. 1990. Regionalizacja przyrodniczo-leśna na podstawach ekologiczno-fizjograficznych. PWRiL, Warszawa.
Kondracki J. 2001. Geografia regionalna Polski. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Kliczkowska A., Zielony R., i in. (Red.) 2004. Siedliskowe podstawy hodowli lasu. Załącznik do Zasad Hodowli Lasu. ORW LP w Bedoniu, Warszawa 2004.
Marks L., Ber A., Gogołek W., Piotrowska K. [red. ]. 2006. Mapa Geologiczna Polski 1:500 000. Warszawa : Min. Środ., PIG.