Mezoregion przyrodniczo-leśny Puszcz Mazurskich

(siedliskoznawstwo leśne), Mezoregion (II.4) w granicach mazursko-podlaskiej krainy przyrodniczo-leśnej o powierzchni ogólnej 4297 km², z czego lasy i ekosystemy seminaturalne zajmują 62%. Dominują krajobrazy naturalne fluwioglacjalne równinne i faliste, z niewielkimi płatami glacjalnych pagórkowatych. Nieliczne są też, związane z przepływającymi rzekami, krajobrazy zalewowych den dolin – akumulacyjne. Mezoregion obejmuje duży sandr o wyrównanej wysokości: od 115 m n.p.m. w części południowej do 140 m – w części północnej, utworzony na przedpolu moren fazy pomorskiej zlodowacenia wisły. Przeważają plejstoceńskie utwory geologiczne – piaski i żwiry sandrowe zlodowacenia północnopolskiego (zazwyczaj porośnięte lasami). W części zachodniej znajdują się niewielkie powierzchnie glin zwałowych, piasków i żwirów lodowcowych, miejscami w morenach czołowych. Przy granicy z mezoregionem Garbu Lubawskiego (I.26) są także wzgórza kemowe, których wysokość dochodzi do 210 m n.p.m. Na tym terenie występują liczne jeziora, w tym: Nidzkie, Łańskie, Pluszne, Roś, oraz rzeki – Omulew, Szkwa, Rozoga i Pisa, uchodzące do Narwi. Ich doliny oraz zagłębienia pojeziorne, liczniejsze we wschodniej części mezoregionu, sa wypełnione holoceńskimi piaskami, żwirami, madami rzecznymi, torfami i namułami. Dominuje krajobraz roślinny śródlądowych borów sosnowych i borów mieszanych w odmianie subborealnej, częściowo – głównie na południu i wschodzie mezoregionu – w podwariancie z dużym udziałem łęgów jesionowo-olszowych i olsów. Niewielkie powierzchnie krajobrazów borów mieszanych i grądów w odmianie subborealnej oraz krajobrazu borów, borów mieszanych i grądów spotyka się na terenach znajdujących się na południe i zachód od Olsztyna.
Lesistość wynosi 60%. Lasy tworzą rozległe kompleksy: Puszczę Piską we wschodniej części mezoregionu, oraz Lasy Napiwodzko-Ramuckie (Puszczę Nidzicką) - w zachodniej. Lasy zajmują około 2566 km², z czego 93% jest w zarządzie RDLP w Olsztynie (nadleśnictwa: Stare Jabłonki, Kudypy – cz. płd.-zach., Jagiełek, Olsztynek – cz. wsch., Nowe Ramuki, Olsztyn – cz. płd.-zach., Jedwabno – cz. centralna, Nidzica – cz. płn.-wsch., Korpele – cz. płd.-zach., Szczytno, Wielbark, Przasnysz – cz. płn., Parciaki – cz. płn.-zach., Myszyniec – cz. płn., Spychowo, Strzałowo – bez cz. płn., i Mrągowo – cz. płd.) oraz RDLP w Białymstoku (nadleśnictwa: Maskulińskie – cz. płd., Pisz – cz. centralna, Drygały – cz. płn., Ełk – cz. płd.-zach., i Nowogród – cz. płn.). W Lasach Państwowych dominują siedliska BMśw - 34% i Bśw - 34% oraz LMśw - 18%. Gatunkiem panującym w drzewostanach jest sosna, która zajmuje 87% pow. Średni wiek drzewostanów wynosi 65 lat, a miąższość na 1/ha 283 m³. Lasy ochronne zajmują 29% pow.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Zielony R., Kliczkowska A., 2012: Regionalizacja przyrodniczo-leśna Polski 2010, CILP, Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Trampler T., Kliczkowska A., Dmyterko E., Sierpińska M.. 1990. Regionalizacja przyrodniczo-leśna na podstawach ekologiczno-fizjograficznych. PWRiL, Warszawa.
Kondracki J. 2001. Geografia regionalna Polski. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
Kliczkowska A., Zielony R., i in. (Red.) 2004. Siedliskowe podstawy hodowli lasu. Załącznik do Zasad Hodowli Lasu. ORW LP w Bedoniu, Warszawa 2004.
Marks L., Ber A., Gogołek W., Piotrowska K. [red. ]. 2006. Mapa Geologiczna Polski 1:500 000. Warszawa : Min. Środ., PIG.