(Ekologia lasu, środowiskowe zagrożenia drzew i drzewostanów), nadmiar wody, wynikający czy to z podniesienia poziomu wody gruntowej czy też zalania terenu przez wody powierzchniowe, działa szkodliwie zarówno na glebę, jak i na drzewa. Głównym mechanizmem zamierania drzew w tych warunkach jest niedotlenienie (hipoksja), które wywołuje rodzaj suszy fizjologicznej. Korzenie bowiem nie mogą oddychać z braku tlenu, w następstwie czego nie wytwarzają energii niezbędnej do pobierania wody. Paradoksalnie więc, z nadmiaru wody drzewa stopniowo usychają. W warunkach niedotlenienia powstają również w glebie substancje działające toksycznie na korzenie oraz uaktywniają się niektóre patogeny, zwłaszcza grzyby z rodzaju Phytophthora. W następstwie tego system korzeniowy drzewa podlega stopniowej redukcji i degeneracji. Obserwuje się zakłócenia fotosyntezy, odżywiania mineralnego i aktywności hormonalnej. Zostaje zahamowany rozwój organów generatywnych i wegetatywnych. Jeśli stan taki trwa dłużej - drzewo ginie. Bardzo młode i bardzo stare drzewa są wrażliwsze niż drzewa w średnim wieku. Najbardziej szkodliwie działa na drzewa zalanie ich systemów korzeniowych przez wodę stagnującą. Nie ma gatunku drzewa, który by zniósł takie zalanie przez czas dłuższy niż kilka tygodni. Woda przepływająca zawiera więcej tlenu i z tego względu przez niektóre gatunki drzewiaste jest tolerowana.
Jerzy Modrzyński (na podstawie: Kozlowski T., Kramer P. J., Pallardy G. 1991. The physiological ecology of woody plants. Academic Press Inc., San Diego-Toronto)
Anderwald D. (red.) (2008): Woda dla lasu las dla wody. Studia i Materiały Centrum Edukacji Przyrodniczo-Leśnej R.10, Zeszyt 2 (18), Rogów;
Kopcewicz J., Lewak S. (2002): Fizjologia roślin. PWN, Warszawa;
Kozlowski T., Kramer P. J., Pallardy G. 1991. The physiological ecology of woody plants. Academic Press Inc., San Diego-Toronto;
Puchniarski T.H. (2003): Klęski żywiołowe w lasach. Poradnik leśniczego. Metody zapobiegania i likwidacji. PWRiL, Warszawa;