Niedokładności techniki sadzenia

Niedokładności techniki sadzenia – nieprawidłowe wykonanie sadzenia sadzonek, wpływające negatywnie na udatność i wzrost upraw w pierwszych latach po ich założeniu, a czasami rzutujące również rzutują na trwałość i stabilność drzewostanów w latach kolejnych. Niezależnie od użytego sposobu, po posadzeniu system korzeniowy sadzonki nie może być zniekształcony, a korzenie powinny mieć możliwość swobodnego rozwoju, zgodnie z wymaganiami danego gatunku. Sadzenie powinno zapewnić dobre związanie korzeni z glebą, a same korzenie muszą być umiejscowione dostatecznie głęboko, tak aby mogły pobierać wodę zawartą w glebie. Oprócz samego wykonania sadzenia wpływ na udatność upraw mają również: niewłaściwie dobrana pora dnia, nieodpowiednie przechowywanie i przemieszczanie sadzonek na powierzchni uprawy, niedostosowanie sposobu sadzenia do gatunku, typu i wielkości sadzonek oraz warunków glebowo-siedliskowych. W Polsce zdecydowana większość sadzonek na uprawach leśnych to sadzonki z odkrytym systemem korzeniowym, a struktura siedlisk i dominacja sosny zwyczajnej decyduje o przewadze sadzenia w szparę. Jest to sposób, w którym najdokładniej rozpoznano wpływ niedokładności sadzenia na udatność upraw i stabilność drzewostanów. Nieprawidłowości sadzenia kosturem to: zbyt płytko wykonana szpara, brak pionowej ściany w szparze, zbyt rozszerzona szpara z wytworzonym tzw. „kominkiem”, zawinięcie systemu korzeniowego, zbyt płytkie  sadzenie, korzenie wystające na powierzchni gleby, zbyt głębokie posadzenie, ułamanie pączka szczytowego, nie udeptanie gleby wokół sadzonki, nie oczyszczona z gleby część nadziemna sadzonki, nie zasypany otwór zamykający szparę.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Gil W., Łukaszewicz J., Stocki J., Zachara T., 2007: Odnawianie lasu i zalesianie.  Oficyna Edytorska „Wydawnictwo Świat”,  Warszawa.

 

Autor: dr inż. Wojciech Gil