Obrączkowanie drzew przez dzięcioły

(ornitologia)  otwory na pniu drzew i krzewów powstające w wyniku działalności dzięciołów w celu spijania soków. Dzięcioły w szczególności wiosną podczas pędzenia soków, dzięcioły nakłuwają korę, przebijając łyko aż do drewna. Otwory przeważnie ułożone są w jednej linii, nierównomiernie lub tworząc pewnego rodzaju siatkę punktów. W wydziobanym otworze gromadzą się soki drzew, które spijają dzięcioły, jako uzupełnienie ich diety. Poza dzięciołami korzystają z tych otworów również inne ptaki, a także owady. Zwabiane owady są również zjadane przez ptaki.  Wymienia się ok. 47 gatunków drzew, z których spijane są soki i tworzone charakterystyczne obrączki: Najczęściej są to: lipy, dęby, brzozy, wierzby, klony, jawor, sosny, świerk i jodła, a także - cis, modrzew, daglezja, wiązy, topole, grab, leszczyna, buk, jarząb, grusza, śliwy, jesiony, olsze, robinia oraz kasztanowiec, a nawet bluszcz. Jeżeli otwór rozdziobywany jest rok rocznie, powoduje to trudności w gojeniu się blizn. Ten sposób odżywiania się przez dzięciołowate znany jest głównie z Ameryki Północnej. Na tym kontynencie ten sposób żywienia się wykorzystuje o wiele więcej gatunków niż w Europie. Gatunki z rodzaju oskomików Sphyrapicus i dzięciurów Melanerpes są niemal uzależnione od tego typu pokarmu. W Europie oraz Polsce, mimo tego, że zjawisko nie jest dostatecznie poznane, obserwowane jest sporadycznie u wszystkich gatunków dzięciołowatych. Najczęściej jednak w ten sposób żeruje dzięcioł duży i średni.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Hubert Jakoniuk