ochrona przyrody nieożywionej

(Ochrona przyrody), współcześnie, tradycyjne określenie „ochrona przyrody nieożywionej zajmuje termin geoochrona (ang. geoconservation). Geoochrona polega na zachowaniu georóżnorodności, jej ważnych i podstawowych cech ekologicznych oraz wartości odziedziczonych. Należą one do dziedzictwa geologicznego (ang. geoheritage) rozumianego jako składniki przyrodniczej georóżnorodności, które mają znaczącą wartość dla ludzi, badań naukowych, edukacji, estetyki, inspiracji, kulturalnego rozwoju oraz miejsc ważnych ze względów społecznych.
Uniwersalnym terminem jest dziedzictwo Ziemi (ang. Earth Heritage), które według raportu IUCN należy rozumieć jako dziedzictwo skał, gleb i form rzeźby oraz ich zapis w historii Ziemi, który powinien pozostać nienaruszony.

Alexandrowicz  (2007).

Instytut Ochrony Przyrody PAN w Krakowie prowadzi internetową bazę danych „GEOCONSERVATION – obiekty i obszary przyrody nieożywionej w Polsce” gdzie gromadzone są dane o obiektach przyrody nieożywionej o istotnych walorach naukowych, edukacyjnych i krajobrazowych, objętych ochroną prawną na podstawie przepisów Ustawy o ochronie przyrody.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Alexandrowicz Z. 2007. Geoochrona w ujęciu narodowym, europejskim i światowym (ze szczególnym uwzględnieniem Polski). Biuletyn PIG, 425.

Publikacje powiązane tematycznie

Alexandrowicz Z. 2007. Geoochrona w ujęciu narodowym, europejskim i światowym (ze szczególnym uwzględnieniem Polski). Biuletyn PIG, 425.