paprocie

(botanika leśna, systematyka roślin), jedyna klasa (Pteropsida) w podgromadzie paprociowych (Pterophytina) obejmująca rośliny, u których w cyklu życiowym dominującym pokoleniem jest sporofit, a gametofity są niewielkie – plechowate, bulwiaste lub nitkowate. U form współczesnych łodyga jest wykształcona w postaci podziemnego kłącza. Charakterystyczne są duże, dobrze unerwione liście na ogonkach (w odróżnieniu od skrzypów i widłaków). Blaszka może być mała lub duża, jednokrotnie albo wielokrotnie podzielona, niekiedy także niepodzielona, a  unerwienie – widełkowate, pierzaste bądź siateczkowate. Młode liście są zazwyczaj ślimakowato zwinięte. Zarodnie znajdują się przeważnie na spodniej stronie liści, na zakończeniu lub wzdłuż wiązek przewodzących, czasami na szczytach odcinków liściowych albo wzdłuż brzegu liścia, najczęściej tworzą skupienia zwane kupkami (sorus), mogą także zrastać się w syningia. Paprocie są roślinami jednako- lub różnozarodnikowymi. Plemniki mają liczne wici. W Polsce znane są 52 gatunki należące do 22 rodzajów, 12 rodzin, 6 rzędów i 5 podklas (nasięźrzałowe – 8 gatunków, długoszowe – 1, paprocie cienkozarodniowe – 40, marsyliowe – 2, salwiniowe – 1).