(Ekologia lasu, las jako zjawisko geograficzne),zwane krainą buka, rozciąga się szerokim pasem w średnich położeniach górskich do wysokości bezwzględnej 1000-1250 m n.p.m. Typowym zespołem tego piętra jest buczyna karpacka i sudecka, występujące nieraz jako lity drzewostan bukowy, częściej jednak z domieszką jodły i świerka. W dolnej części regla dolnego rozpościera się zazwyczaj pas typowego Fagetum z bardzo dynamicznym bukiem, reprezentowanym we wszystkich warstwach roślinnych. Oprócz buka występują tu domieszki jaworu, wiązu górskiego, jesionu i osiki, a z iglastych jodły, świerka i modrzewia. Nieco wyżej, w chłodniejszej partii dolnego regla wraz z bukiem występuje już liczniej jodła, tworząc większe skupienia albo całe drzewostany ze świerkiem lub bez świerka. Jeszcze wyżej, w pasie przejściowym do regla górnego, buk staje się domieszką lub wchodzi pod okap drzewostanu, a na pierwsze miejsce pod względem udziału wkracza świerk, tworząc już liczne drzewostany lite, co najwyżej z domieszką jodły. Człowiek bardzo silnie przekształcił lasy piętra Fagetum, eliminując na przełomie XVIII i XIX wieku mało ceniony wówczas buk na rzecz cennych gatunków iglastych, głównie świerka. Dlatego w piętrze regla dolnego dominują obecnie lite świerczyny i jedliny, a pozostałości buczyn sudeckich czy karpackich chronione są jako zabytki przyrody w postaci rezerwatów ścisłych lub częściowych.
Szymański S. (2000): Ekologiczne podstawy hodowli lasu. PWN, Warszawa.
Kornaś J., Medwecka-Kornaś A. (2002). Geografia roślin. PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Szymański S. (2000): Ekologiczne podstawy hodowli lasu. PWN, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.