pionierzy, postpionierzy i driady

(Ekologia lasu, dynamika biocenoz leśnych), według roli spełnianej w procesie sukcesyjnego kształtowania się i stabilizacji zbiorowiska leśnego, nasze drzewa leśne można podzielić na: pionierów, postpionierów i driady (gatunki klimaksowe). Te trzy kategorie stanowią kontinuum wymagań od pełnego oświetlenia oraz niestałych i niekorzystnych warunków siedliskowych do znacznego ocienienia oraz stałych i korzystnych warunków siedliskowych.
Pionierzy (do których należą rodzaje: Betula, Salix, Populus, Alnus) kolonizują środowiska otwarte, zaburzone, niestałe. Ich wzrost jest szybki a drewno miękkie i lekkie. Wcześnie i obficie owocują, a ich nasiona są rozsiewane przez wiatr. Wykorzystują pełne światło w stadium juwenilnym. Są wytrzymałe na stresy wywoływane przez czynniki mikroklimatyczne.
Postpionierzy (do których należą rodzaje: Pinus, Quercus, Acer, Ulmus, Tilia, Carpinus, Fraxinus) silnie oddziałują na kształtowanie się lasu. Odznaczają się stosunkowo szybkim wzrostem i na ogół wysokopienne. W młodym wieku są umiarkowanie światłożądne. Mają umiarkowane wymagania siedliskowe. Odznaczają się wysoką płodnością i zróżnicowanymi sposobami rozsiewania.
Driady (do których należą rodzaje: Fagus, Abies, Picea, Taxus) stanowią ostateczne składniki lasu. Są cienioznośne, a do kiełkowania wymagają światła przefiltrowanego. Są wrażliwe nie niekorzystne warunki siedliskowe.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Faliński J.B. (2001): Przewodnik do długoterminowych badań ekologicznych. PWN. Warszawa

Publikacje powiązane tematycznie

Falińska K. (2004): Ekologia roślin. PWN, Warszawa.;
Faliński J.B. (2001): Przewodnik do długoterminowych badań ekologicznych. PWN. Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Szymański S. (2000): Ekologiczne podstawy hodowli lasu. PWN, Warszawa;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.