planowanie misji ALS

(geomatyka), projektowanie lotu odbywa się przy wykorzystaniu specjalnie przygotowanych aplikacji, wykorzystujących narzędzia GIS oraz dane w postaci wektorowej (np. mapa numeryczna) lub rastrowej (mapy topograficzne, ortofotomapy). Założona do uzyskania gęstość chmury punktów ma ścisły związek z wysokością lotu statku powietrznego, prędkością przelotową samolotu, wielkością plamki na gruncie, częstotliwością generowania impulsów i sposobem (śladem) ich rozrzucania poprzecznie (lub eliptycznie) do osi lotu. Należy tak zaplanować lot, aby wykonywać jak najmniej nawrotów i latać możliwie długie szeregi (skany) przy zachowaniu odpowiedniego pokrycia poprzecznego (zwykle ok. 25–30%). Szerokość skanowanego pasa wynosi zwykle ok. 300÷600m. W przypadku nalotów ALS wykonuje się często kilka poprzecznych („wiążących”) skanów (pasów) w stosunku do rejestrowanych regularnie szeregów. W obszarze „szeregów wiążących” wykonuje się pomiary powierzchni planarnych (np. dachów budynków) ustawionych do siebie pod rożnymi kątami. Poszczególne szeregi nalotu wpasowuje się w precyzyjnie pomierzone (np. tachimetrem) płaszczyzny. Poszczególne szeregi łączy się na podstawie pomiarów powierzchni planarnych oraz przetworzonych danych GPS oraz IMU.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

„Słownik geomatyczny” zawarty w publikacji „Geomatyka w Lasach Państwowych – Część II. Poradnik praktyczny”, CILP, Warszawa 2013 r.