(Gleboznawstwo leśne), proces bielicowania (proces eluwialny) to rozkład minerałów pierwotnych i wtórnych w górnej, mineralnej części profilu glebowego i wymywanie produktów tego rozkładu wraz z substancjami próchnicznymi w głębsze warstwy gleby. Kwasy próchniczne wzbogacone w żelazo i glin tworzą łatwo rozpuszczalne kompleksy próchniczno-żelaziste i próchniczno-glinowe przemieszczające się z poziomu eluwialnego (→ albic) głębiej i osadzają w poziomie iluwialnym (→ spodic). W procesie tym powstają → gleby bielicowe z dwoma poziomami diagnostycznymi → albic i → spodic. Nasilenie procesu bielicowania jest powodowane kwaśnymi roztworami, które generuje → próchnica nadkładowa, zwłaszcza typu → mor. Występowanie w profilu poziomów albic i spodic jest warunkiem klasyfikowania gleby w lasach jako → gleby bielicowe. W glebach uprawnych bielicowych jako kryterium diagnostyczne przyjęto tylko poziom spodic.
Uggla H., Uggla Z. 1979. Gleboznawstwo leśne. PWRiL. Warszawa.
Klasyfikacja gleb leśnych Polski 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Uggla H., Uggla Z. 1979. Gleboznawstwo leśne. PWRiL. Warszawa.
Klasyfikacja gleb leśnych Polski 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Gleby w środowisku przyrodniczym i krajobrazach Europy. 2013. Praca zbiorowa (red. S. Brożek). Wydawnictwo UR Kraków.
Brożek S., Zwydak M. 2003. Atlas gleb leśnych Polski. CILP.