Puszcza Białowieska

(lasy i leśnictwo), nazwa zwartych kompleksów leśnych, która w XV wieku przypisana została lasom należącym do dworów w Bielsku, Kamieńcu i Wołkowysku (stąd nazwy Puszcz, z których się składała: Bielskiej, Kamienieckiej i Wołkowyskiej). Po dalszym rozpadzie tych Puszcz w wyniku rozwoju osadnictwa, obecna Puszcza Białowieska składa się z ocalałych fragmentów dawnych puszcz Białowieskiej, Ladzkiej i Świsłockiej. Po unii lubelskiej w 1569 r., zachodnim skrajem Puszczy Białowieskiej biegła granica między Polską a Wielkim Księstwem Litewskim. W 1589 r. Puszcze Białowieską zaliczono do królewskich dóbr stołowych. Obecnie wchodzi w skład Nadleśnictw Białowieża, Browsk i Hajnówka. Są tu ostatnie w tej części Europy fragmenty lasów o charakterze pierwotnym, z dominującymi lasami grądowymi i mieszanymi. W drzewostanach spotyka się najczęściej świerk pospolity (26%), sosnę zwyczajną (24%), olszę czarną (17%), dąb szypułkowy (12%) i brzozę (11%). W puszczy żyje 58 gatunków ssaków (w tym ponad 300 żubrów), 250 ptaków, 7 gadów (m.in. żółw błotny i gniewosz plamisty), 13 płazów, 32 ryb, ponad 9000 owadów, 331 pająków, 20 pijawek. W 1986 r. Puszcza uznana została za Obszar Chronionego Krajobrazu i różnymi formami ochrony objęto ponad 50% jej powierzchni (w tym m.in.: 20 rezerwatów przyrody o powierzchni 3208 ha, ponad 1100 drzew uznanych za pomniki przyrody, 2 ostoje zwierząt chronionych, 94 strefy ochronne gniazd bociana czarnego i orlika krzykliwego). 401 drzew wpisano do krajowego rejestru programu zabezpieczenia puli genowej.