Rędziny właściwe

(Gleboznawstwo leśne), gleby podtypu rędziny właściwe muszą spełniać kryteria typu → rędziny i nie posiadają one cech charakterystycznych dla innych podtypów rędzin. Ich morfologia przedstawia się poziomami: O–A–ACca–Rca. Pod ściółką leśną jest zawsze poziom próchniczny typu → mull o miąższości 10-30 cm, o strukturze agregatowej, pulchny, silnie ukorzeniony, zawierający szkielet węglanowy. Ilość szkieletu wapiennego systematycznie rośnie w głąb profilu gleby. Odczyn mają obojętny już od powierzchni i pH jeszcze rośnie w głąb profilu. Głębokość tych gleb zależy od rodzaju wapienia. Przykładowo rędziny wytworzone z wapieni jurajskich, odpornych na wietrzenie są bardzo silnie szkieletowe i płytkie, a rędziny wytworzone z margli, wapieni kredowych i marglistych są mało szkieletowe i głębokie. Znaczenie siedliskotwórcze i związki z naturalną roślinnością leśną przedstawiono w charakterystyce typu → rędziny. Gleby te tworzą siedliska lasów liściastych.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Klasyfikacja gleb leśnych Polski. 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Brożek S., Zwydak M. 2003. Atlas gleb leśnych Polski. CILP.

Publikacje powiązane tematycznie

Klasyfikacja gleb leśnych Polski. 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Brożek S., Zwydak M. 2003. Atlas gleb leśnych Polski. CILP.
Klasyfikacja Zasobów Glebowych Świata 2006. Aktualizacja 2007 World Reference Base for Soil Resources First Update 2006. First Update 2007. Charzyński P., Bednarek R., Kabała C. (tłum. i red.) 2009, ISBN: 978-83-231-2425-2. Published by the arrangement with the FAO and UN by Nicolaus Copernicus University.
Gleby w środowisku przyrodniczym i krajobrazach Europy. 2013. Praca zbiorowa (red. S. Brożek). Wydawnictwo UR Kraków.