Rędziny

(Gleboznawstwo leśne), Rędziny powstają ze skał węglanowych: wapieni o różnej genezie i właściwościach, margli i dolomitu, marmuru, gipsu. Okruchy skał są obecne w profilu często już od powierzchni, a w głębszych warstwach dominują ilościowo (→ fotografia). Morfologię rędziny można przedstawić następująco: ACca–Rca. Rędziny posiadają w różnym stopniu wykształcony poziom próchniczny A. Pod tym poziomem wzrasta udział szkieletu i stopniowo poziomy przechodzą w skałę macierzystą. Poziomu diagnostycznego dla rędzin w systematykach międzynarodowych nie zdefiniowano, gdyż w klasyfikacji WRB nie stanowią one odrębnej jednostki głównej. Proponowany tam rendzic dotyczy podtypu w glebach inicjalnych skalistych. Atlas gleb leśnych Polski popularyzuje termin → rędzic jako poziom diagnostyczny rędzin. Ten typ gleby w Polsce ma długą tradycję i występuje potrzeba dopracowania kryteriów dla jego poziomu diagnostycznego. Gleby te są obojętne i zasadowe, a jedynie odmiany mieszane rędzin w powierzchniowym nadkładzie, genetycznie obcym dla skał wapiennych, lub domieszce takiego materiału mogą być kwaśne. Zwietrzelina wapieni to gliny lekkie, średnie i ciężkie w różnym stopniu szkieletowe. Wysycenie kompleksu sorpcyjnego zasadami (V%) jest bliskie lub równe 100. Podtypy rędzin i kryteria ich wydzielania zawiera rysunek. Rędziny występują głównie w południowej części Polski, gdzie na powierzchni terenu zalegają skały wapniowcowe. Są to zarówno Karpaty, jak i Sudety, a także wyżyny południa Polski. Rędziny zaliczane są do odmian eutroficznych i hipertroficznych, co w klasyfikacji siedliskowej odpowiada lasom, w odmianach wyżynnych lub górskich. Potencjalne zbiorowiska roślinne rędzin to kserotermiczne zbiorowisko leśno – zaroślowe, ciepłolubna buczyna storczykowa (Carici – Fagetum), forma wyżynna grądu subkontynentalnego (Tilio - carpinetum typicum), żyzna buczyna karpacka (Dentario glandulosae – Fagetum), żyzna buczyna sudecka (Dentario enneaphyllidis – Fagetum), jaworzyna górska (Phyllitido-Aceretum). Morfologię i pełną dokumentację tych gleb prezentuje → Atlas gleb leśnych Polski i → Muzeum Gleb.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Klasyfikacja gleb leśnych Polski. 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Brożek S., Zwydak M. 2003. Atlas gleb leśnych Polski. CILP.

Publikacje powiązane tematycznie

Klasyfikacja gleb leśnych Polski. 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Brożek S., Zwydak M. 2003. Atlas gleb leśnych Polski. CILP.
Klasyfikacja Zasobów Glebowych Świata 2006. Aktualizacja 2007 World Reference Base for Soil Resources First Update 2006. First Update 2007. Charzyński P., Bednarek R., Kabała C. (tłum. i red.) 2009, ISBN: 978-83-231-2425-2. Published by the arrangement with the FAO and UN by Nicolaus Copernicus University.
Gleby w środowisku przyrodniczym i krajobrazach Europy. 2013. Praca zbiorowa (red. S. Brożek). Wydawnictwo UR Kraków.