robinia

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Robinia) rodzaj z rodziny strączkowych (Fabaceae) i podrodziny motylkowych (Papilionideae) obejmujący 4 gatunki występujące w Ameryce Północnej i Środkowej. W Polsce najczęściej jest uprawiana robinia biała, robinia akacjowa, grochodrzew (Robinia pseudoacacia L.). Drzewo do 25 m wysokości. Korowina ciemna, głęboko spękana. Pędy w górnej części bruzdowane, początkowo oliwkowozielone, później czerwonobrunatne, nagie lub tylko w młodości nieco owłosione. Ciernie pochodzenia przylistkowego, po 2 w węźle, osadzone prostopadle do pędu. Pąki słabo widoczne, ukryte między cierniami pod bliznami liściowymi. Liście nieparzystopierzastozłożone z 7-19 listkami. Listki eliptyczne lub jajowate, całobrzegie, na wierzchołku często lekko wycięte z małym wyrostkiem. Kwiaty w gęstych gronach, grzbieciste, białe, silnie pachnące, rozwijają się w maju i czerwcu. Owoce (strąki) nagie, długi czas po dojrzeniu wiszą na drzewach. Występowanie – dwa ośrodki zasięgowe w USA. Pierwszy obejmuje Apallachy (do 1100 m n.p.m.) i rejony przyległe, a drugi znajduje się na terenie stanów: Oklahoma, Arkansas i Missouri. Ponadto oderwane stanowiska w stanach: Indiana, Illinois, Kentucky, Alabama i Georgia. Warunki wilgotnego klimatu umiarkowanego. Szeroki zakres wymagań glebowych, jednak optimum wzrostu na glebach żyznych, głębokich i przepuszczalnych o odczynie zasadowym. Gatunek sprowadzony do Europy w 1601 r. (Francja), do Polski w 1806 r. (Warszawa). Powszechnie uprawiany w parkach, ogrodach oraz na terenach miejskich i w zadrzewieniach wiejskich. Dobrze znosi suszę, zanieczyszczenia powietrza i zasolenie gleby. Używany często do zalesiania nieużytków i utrwalania zboczy narażonych na erozję.  Dawniej sadzony w lasach ze względu na szybki przyrost i cenne drewno, jednak najczęściej wytwarza pnie o słabej jakości technicznej.