ropucha zielona

(zoologia leśna, płazy), (łac. Pseudepidalea viridis) gatunek z rodziny ropuchowatych Bufonidae, niedawno wydzielony z gatunku Bufo viridis. Duży masywny płaz, osiąga długość do 10 cm. Skóra brodawkowata, ale gładsza niż u ropuchy szarej. Również parotydy są słabiej zaznaczone niż u ropuchy szarej. Tylne kończyny dość długie, co umożliwia poruszanie się skokami. Błony pławne słabo rozwinięte. Modzele stawowe na palcach tylnych kończyn pojedyncze. Źrenice eliptyczne poziome, tęczówki złocistozielone. Ubarwienie grzbietu maskujące, przypomina moro: ciemnozielone wyraźnie zarysowane nieregularne w kształcie plamy na jasnym tle. Tło szarawe, popielate, białe, kremowe, jasnożółte. Odcienie zmienne. Plamy bardzo zmienne pod względem kształtu i wielkości. Na bokach ciała mogą występować czerwone lub pomarańczowe kropki na brodawkach skórnych. Spód ciała jednolicie szary lub jasny z szarymi plamami. W czasie godów samce wyraźnie bardziej zielone od samic. Gody zaczynają się później niż u ropuchy szarej, mogą być rozciągnięte w czasie. Gody z różnych zbiornikach wodnych: w małych i dużych stawach, sadzawkach, zatoczkach, zbiornikach zaporowych, dużych kałużach, rowach melioracyjnych, wykopach pod fundamenty, żwirowniach i piaskowniach, a na wybrzeżu również w słonawej wodzie. Nie przywiązuje się do zbiorników wodnych. Ampleksus pachowy, często mieszany, omyłkowy z osobnikami ropuchy szarej, paskówki i/lub żab brunatnych. W Polsce w całym kraju, ale występuje nielicznie. W górach do 1000 m n.p.m. Preferuje środowiska o charakterze zbliżonym do stepu. Zasiedla zarośnięte stepy, pastwiska, suche i średnio wilgotne łąki, tereny kamieniste, doliny rzek, łachy piaszczyste, wydmy, żwirownie, parki, ogrody. Najbardziej synantropijna spośród polskich ropuch. Występuje w środowiskach zurbanizowanych, w pobliżu zabudowań na wsi i w mieście. Unika terenów silnie zarośniętych. Aktywna o zmierzchu i w nocy. Bardzo odporna na suszę i wysokie temperatury. W pokarmie owady, ślimaki, skąposzczety, pająki, stonogi, chrząszcze, larwy chrząszczy, mrówki. Sen zimowy wcześnie - od września-października. Zimuje na lądzie pojedynczo lub grupowo pod kamieniami lub w naturalnych zagłębieniach terenu. Chroniona. Wymieniona w II załączniku Konwencji Berneńskiej i IV załączniku Dyrektywy siedliskowej. Według kategorii IUCN gatunek najmniejszej troski.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Klimaszewski K. 2013. Płazy i gady. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Berger L. 2000. Płazy i gady Polski. Klucz do oznaczania. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Poznań.
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt. Dz. U. z 2014 r. poz. 1348
Konwencja Berneńska - Konwencja o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk, sporządzona w Bernie dnia 19 września 1979 r. Dz. U. 1996 nr 58 poz. 263
Dyrektywa siedliskowa - Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory Dz. U. UE.L. z dnia 22 lipca 1992 r.
Czerwona księga gatunków zagrożonych (The IUCN Red List of Threatened Species)

Publikacje powiązane tematycznie

Berger L. 2000. Płazy i gady Polski. Klucz do oznaczania. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Poznań.
Juszczyk W. 1974. Płazy i gady krajowe. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa.
Blab J. i Vogel H. 1999. Płazy i gady Europy Środkowej. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Głowaciński Z. i Rafiński J. (red.) 2003. Atlas płazów i gadów Polski. Status - rozmieszczenie - ochrona. Instytut Ochrony Przyrody PAN, Warszawa-Kraków.
Aulak W. i Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Gierliński G., Grabowska J., Grabowski M., Jaskuła R. 2014. Ilustrowana encyklopedia płazów i gadów Polski. Dom Wydawniczy PWN Sp. z o.o., Warszawa.