ryzomorfy

(fitopatologia leśna), rodzaj sznurów grzybniowych wytwarzanych przez grzyby rodzaju Armillaria. Zbudowane z nibytkanki, są strukturami autonomicznymi. Penetrują glebę, rosnąc bardzo szybko, rozgałęziają się nieregularnie lub dichotomicznie. Mają dużą zdolność regeneracji. Po przerwaniu r. z takiego miejsca wytwarzają kilka, a nawet kilkanaście nowych ryzomorf. szczyt ryzomorfy otoczony jest substancja kleista, która chroni ten odcinek ryzomorf, odpowiedzialny za wzrost na długość oraz porażenia, przed mechanicznymi uszkodzeniami. Ryzomorfy, które dotrą do korzenia przyklejają się swoim końcem, jednocześnie zostają przytwierdzone przez luźne strzępki szczytu ryzomorfy. Ryzomorfa tworzy odgałęzienie, które z ogromna siła przebija się przez korowinę drzewa. Po wniknięciu ryzomorfy przekształcają się w płaty grzybniowe, atakując promienie rdzeniowe i kanały żywiczne drzew iglastych. Ryzomorfy okryte są rodzajem skórki, która chroni je przed wpływami środowiska zewnętrznego. W niej zawarte są substancje antybiotyczne i fungistatayczne, uniemożliwiające innym organizmom ich pasożytowanie. Pod skórką znajduje się warstwa grzybni, która transportuje składniki odżywcze do szczytu ryzomorfy. W centrum ryzomorfy występuje kanał powietrzny odpowiedzialny za wymianę gazową. Ryzomorfy mogą rosnąć wyłącznie w warunkach tlenowych. Ryzomorfy mogą osiągać długość kilkudziesięciu metrów. Wytwarzane są po zasiedleniu pniaka, drewna w glebie (np. korzeni), czy drzewa.