samoregulacja na poziomie populacji

(Ekologia lasu, samoregulacja w ekosystemach leśnych), samoregulacja na poziomie populacji polega między innymi na coraz lepszym dostrajaniu jej struktury genetycznej w kolejnych pokoleniach, poprzez eliminację lub nie dopuszczanie do rozrodu osobników gorzej przystosowanych, dzięki czemu w genetycznej puli pokolenia potomnego największy udział mają osobniki najlepiej przystosowane, a jednocześnie najbardziej plenne (dobór naturalny). Wzrost populacji zwierzęcych w biocenozach jest regulowany między innymi przez mechanizm pogarszania się jakości osobników w miarę zwiększania się jej zagęszczenia. Po osiągnięciu zagęszczenia równowagi, przy którym śmiertelność równoważy rozrodczość, wielkość populacji pozostaje na poziomie odpowiadającym pojemności środowiska. Pojemność ta oscyluje w pewnych granicach, co wywołuje pulsację liczebności i areału populacji. U zwierząt nasilenie konkurencji zmusza słabsze osobniki do opuszczenia terytorium zajmowanego przez populację. Między osobnikami tworzącymi populacje roślinne obserwuje się zazwyczaj silną konkurencję, ponieważ osobniki tego samego gatunku mają podobne wymagania i korzystają z tych samych, ograniczonych zasobów środowiska. Konkurencja między osobnikami jest główną przyczyną samoprzerzedzania się zbiorowisk roślinnych, jak też eliminowania młodego pokolenia w zasięgu oddziaływania koron i systemów korzeniowych starszych drzew.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Jerzy Modrzyński (z wykorzystaniem różnych źródeł)

Publikacje powiązane tematycznie

Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.;
Weisz P. B. (1977): Biologia ogólna. PWN, Warszawa.