ściółka leśna

(Ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), warstwa martwych liści, gałęzi i owoców spadających corocznie z drzew i krzewów, gromadząca się na dnie lasu i stopniowo przekształcająca się w próchnicę. Jej wielkość i skład zależą od rodzaju lasu, np. w lasach klimatu umiarkowanego osiąga rocznie średnio masę 3 t/ha, a w lasach basenu kongijskiego 15 t/ha. Martwe liście zawierają węglowodany, ligninę, białka, olejki, woski, garbniki, żywice, związki wapnia, azot, fosfor. Stanowi siedlisko licznych saprobiontów, które wykorzystując zawarte w niej związki chemiczne, doprowadzają do jej powolnej mineralizacji, wzbogacając glebę w substancje przyswajalne przez rośliny. W jej skład oprócz obumarłej materii organicznej pochodzenia roślinnego wchodzą też szczątki i odchody zwierzęce.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Łabno G. (2006): Ekologia. Słownik encyklopedyczny. Wydawnictwo Europa, Wrocław.

Publikacje powiązane tematycznie

Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.