ślimaki

(Gleboznawstwo leśne), ślimaki (Gastropoda) obejmują formy wodne i lądowe. Ślimaki lądowe oddychają płucami, a wodne – skrzelami. Ślimaki lądowe występują w środowisku o dostatecznej ilości wilgoci, pokarmu i wapnia. Niewiele gatunków ślimaków uznaje się za typowe formy glebowe. Żyją licznie w cienistych lasach liściastych, mniejsze ilości zanotowano w lasach mieszanych i jeszcze mniej w iglastych. Wpływa na to brak węglanu wapnia i kwaśny odczyn. Ślimaki odżywiają się żywą i martwą substancja roślinną, resztkami zwierzęcymi, niektóre są drapieżne. Niektóre wyrządzają szkody na szkółkach leśnych i w ogrodach. Konsumując resztki roślinne i zwierzęce biorą udział w obiegu materii organicznej w przyrodzie. Wydzielina ślimaków sprzyja tworzeniu się agregatów glebowych, jest też pożywką dla mikroorganizmów.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Górny M. 1975. Zooekologia gleb leśnych. PWRiL. Clark F.E. 2000.

Publikacje powiązane tematycznie

Gleboznawstwo. 2006. Praca zbiorowa pod red. S. Zawadzkiego. PWRiL. Warszawa. wyd. IV.
Uggla H., Uggla Z. 1979. Gleboznawstwo leśne. PWRiL. Warszawa.
Górny M. 1975. Zooekologia gleb leśnych. PWRiL.
Górny M., Grum L. 1981. Metody stosowane w zoologii gleby. PWN.
Paul E.A., Clark F.E. 2000. Mikrobiologia i biochemia gleb, Wydawnictwo UMCS, Lublin.