Słowiński Park Narodowy

Rok utworzenia 1967, powierzchnia 32 744 ha. Położony jest w województwie pomorskim, w środkowej części polskiego wybrzeża, z Mierzeją Łebską. Siedziba dyrekcji znajduje się w Smołdzinie. Wody Morza Bałtyckiego zajmują około 1/3 powierzchni Parku. Około 27% części lądowej podlega ochronie ścisłej. Park jest również rezerwatem biosfery i wpisany został na listę Konwencji Ramsar. W jego granicach leżą cztery duże, przybrzeżne jeziora: Łebsko, Gardno, Dołgie Wielkie i Dołgie Małe. Największą osobliwością parku są wędrujące wydmy zajmujące powierzchnię ok. 500 ha. Najwyższe, jak Łącka Góra, osiągają ponad 35 m wysokości i przesuwają się nawet do 10 m w ciągu roku, zasypując napotkane po drodze drzewa, łąki i torfowiska. Na utrwalonych już obszarach wydmowych rosną wrzosowiska i bory sosnowe. W obniżeniach terenu występują torfowiska, olsy, bory bagienne i brzeziny bagienne. Na terenie Parku rośnie blisko 80 gatunków roślin chronionych, w tym mikołajek nadmorski, malina moroszka, długosz królewski, rosiczki i storczyki. Wśród zwierząt dominują ptaki – gnieździ się ich tu ponad 180 gatunków. Symbolem Parku jest mewa srebrzysta, ale oprócz niej w Słowińskim Parku Narodowym można zobaczyć m. in. bielika, orła przedniego, orlika krzykliwego i puchacza. W przybrzeżnych wodach pojawiają się morświny, foki szare.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Autor: dr inż. Wojciech Gil