Soboczyński Feliks

(historia i tradycja leśna), Feliks Soboczyński urodził się 23 czerwca 1893 r. w Jedlcu, w powiecie pleszewskim. Do gimnazjum uczęszczał w Rogoźnie, gdzie był prezesem tajnej organizacji uczniowskiej – Towarzystwa im. Tomasza Zana. W latach 1911-1914 studiował w Akademii Leśnej w Tharandcie koło Drezna. Wcielony do wojska pruskiego brał udział w walkach na froncie zachodnim. W 1918 roku uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim jako członek sztabu frontu południowego, a następnie w wojnie polsko-sowieckiej 1920 r. Po demobilizacji objął stanowisko nadleśniczego Nadleśnictwa Zbiczno; później był także inspektorem DLP w Toruniu. Zagrożony aresztowaniem, wyjechał na początku okupacji do Warszawy. Wszedł w skład członkiem konspiracyjnej Rady Głównej Leśnictwa powołanej przez Teofila Lorkiewicza, przedwojennego dyrektora DLP w Toruniu. Po śmierci Lorkiewicza w początkach Powstania Warszawskiego przejął faktycznie jego obowiązki. Już w 1943 r. brał udział w pracach nad obsadą personalną i organizacją jednostek administracji lasów państwowych na przewidywanych, odzyskanych ziemiach polskich na północy i zachodzie. Po II wojnie światowej organizował dyrekcję lasów państwowych w Olsztynie i był jej pierwszym dyrektorem do 1949 r. Zwolniony ze stanowiska i aresztowany przez UB za szpiegostwo i współpracę z powojennym podziemiem, po uwolnieniu z więzienia w 1949 r. zamieszkał w Poznaniu. W 1956 r. wszedł w skład Rady Prymasowskiej, którą powołał po swym uwolnieniu kard. Stefan Wyszyński. Został zrehabilitowany w 1957 r. Zmarł w 1989 roku.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Maciej Borczyński i Józefat Sztuka, Leśnicy Wielkopolski w walce o niepodległość Polski w II wojnie światowej oraz w naukach leśnych i w zawodzie. Poznań 2007. Włodzimierz Braniecki, Część losu Ojczyzny. Głos Wielkopolski, 23 czerwca 1988.