stabilny ekosystem leśny

(Ekologia lasu, ekosystem leśny), ekosystem leśny, w którym działają mechanizmy samoregulacji na różnych poziomach jego organizacji. Dzięki nim produkcja i rozkład materii organicznej przebiegają bez zakłóceń, a populacje podlegają samoprzerzedzeniu, dzięki czemu zagęszczenie osobników nie przekracza pojemności środowiska. Liczebność osobników w populacjach regulowana jest również w drodze interakcji międzygatunkowych. Jednym z najważniejszych procesów samoregulacyjnych w ekosystemach leśnych jest przerzedzanie się drzew w drzewostanie, które wynika głównie ze zróżnicowanej cienioznośności sąsiadujących osobników. Drzewa (w różnym wieku), których zdolność znoszenia ocieniania została przekroczona, stopniowo usychają i są eliminowane z drzewostanu. Ważnym aspektem stabilności ekosystemów leśnych jest też ich zdolność reagowania na zaburzenia (gradacje, śniegołomy, wiatrołomy, pożary), po których las regeneruje mniejsze lub większe luki lub powraca na utracone tereny w drodze naturalnej sukcesji.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Jerzy Modrzyński (z wykorzystaniem różnych źródeł)

Publikacje powiązane tematycznie

Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Szymański S. (2000): Ekologiczne podstawy hodowli lasu. PWN, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.