Stecki Konstanty

(historia i tradycja leśna), Konstanty Stecki urodził się 29 VII 1885 r. w Hrubieszowie jako syn lekarza. Do gimnazjum uczęszczał w Hrubieszowie i Siedlcach. Po udziale w manifestacjach solidarnościowych ze strajkiem dzieci wrzesińskich w 1902 r. musiał przenieść się do gimnazjum do Łodzi, gdzie w 1905 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. Do 1907 r. studiował nauki przyrodnicze na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Następnie specjalizował się w zakresie mikologii w Zakładzie Botaniki Katedry Anatomii i Fizjologii Roślin u profesora Edwarda Janczewskiego. W latach 1909-1910 był asystentem w Katedrze Uprawy Roli i Roślin UJ. Celem poratowania zdrowia przeniósł się do Zakopanego, gdzie w latach 1910-1923 pracował jako nauczyciel przyrody w szkołach średnich oraz pełnił funkcję kustosza działu przyrodniczego Muzeum Tatrzańskiego. W tym okresie prowadził ożywioną działalność naukową i kulturalno-społeczną. Stopień doktora filozofii uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1920 r. na podstawie rozprawy "Zmienność kwiatów szafranu tatrzańskiego" (1922). Z początkiem roku akademickiego 1923/24 przybył do Poznania i jako zastępca profesora objął na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego stanowisko kierownika Katedry Botaniki Systematycznej i Leśnej. W 1924 r. habilitował się na podstawie pracy "Roślinność Tatr" (1923). W następnym roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Od 1925 r. organizował z dawnego ogrodu dworskiego na Sołaczu ogród dendrologiczny i kierował nim do wybuchu II wojny światowej. W 1935 r. objął funkcję kierownika Katedry Botaniki Ogólnej i Fitopatologii (po rezygnacji doc. W. Kuleszy), a po wojnie - Katedry Botaniki Ogólnej UP i następnie Wyższej Szkoły Rolniczej. Profesor Stecki pełnił funkcję dziekana (1933/34) i prodziekana (1934/35 - 1937/38) Wydziału Rolniczo-Leśnego UP oraz dziekana (1953/54 - 1955/56) i prodziekana (1952/53) Wydziału Rolniczego WSR w Poznaniu. Wykładał botanikę systematyczną, botanikę leśną, geografię roślin i ochronę przyrody, a także drzewoznawstwo w Państwowej Szkole Ogrodnictwa w Poznaniu. W pamięci współpracowników i studentów zapisał się jako doskonały nauczyciel. Był członkiem władz Polskiego Towarzystwa Botanicznego, Polskiego Towarzystwa Leśnego, Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika i Towarzystwa Tatrzańskiego. Ogłosił drukiem 166 prac - monografii, rozpraw, podręczników, artykułów naukowych i popularnonaukowych z wielu dyscyplin, między innymi na temat mikologii, florystyki, fitosocjologii, ochrony przyrody, dendrologii, a także etnografii, numizmatyki i pedagogiki. W czasie pobytu w Zakopanem zajmował się rozległymi studiami przyrody Tatr, stając się jednym z najbardziej wybitnych jej znawców. Opracował zmienność szafranu tatrzańskiego (1922) oraz opublikował wiele prac dotyczących ochrony przyrody tatrzańskiej. W dziele "Krajobrazy roślinne Polski" był autorem i współautorem sześciu tomów dotyczących roślinności Tatr, Pomorza i Śląska Cieszyńskiego (1923, 1928, 1929, 1939). Wspólnie z profesorem B. Pawłowskim prowadził pionierskie w skali kraju tatrzańskie badania fitosocjologiczne (1927). Brał czynny udział w urządzaniu alpinarium w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem. Po przybyciu do Poznania zainteresowania naukowe skierował głównie na obszar Wielkopolski i Pomorza. Rejestrował osobliwości przyrodnicze tych ziem, uzasadniając konieczność ochrony wielu obiektów o unikatowym charakterze. Przygotował monograficzną charakterystykę rozmieszczenia lasów Wielkopolski (1935). Był gorącym orędownikiem utworzenia Wielkopolskiego Parku Narodowego. Prowadził badania nad zmiennością morfologiczną form świerka, jodły i sosny (1928, 1930, 1936) oraz brzozy czarnej (1928) i cisa (1931). Po II wojnie światowej opublikował wiele prac dendrologicznych i florystycznych, zwłaszcza na temat rzadkich i ginących gatunków roślin. Został laureatem I nagrody w konkursie ogłoszonym przez Ministerstwo Leśnictwa na opracowanie koncepcji przyrodniczo-leśnego podziału Polski (1946). Wydał skrypt z drzewoznawstwa (1948, 1953) oraz kierował opracowaniem wieloautorskiego podręcznika "Botanika dla WSR" (1966). Głęboką wiedzę i umiłowanie ojczystej przyrody podsumował w książce Osobliwości, piękno i geneza krajobrazu Polski (1978). Zmarł 4 X 1978 r. w Poznaniu.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Władysław Danielewicz - Konstanty Stecki (1885-1978). W: Dzieje akademickich studiów leśnych w Poznaniu 1919-2009. Wyd. Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, 2009.

Publikacje powiązane tematycznie

Stanisław Król – Konstanty Stecki (1885-1978) i Jego zasługi dla rozwoju dendrologii polskiej. Rocznik Sekcji Dendrologicznej Polskiego Towarzystwa Botanicznego, XXXIII, 1980, s. 5-10.