strefy i piętra roślinne

(Ekologia lasu, las jako zjawisko geograficzne), tak jak przemieszczając się od równika ku biegunom można zaobserwować strefy roślinności, tak w górach – piętra roślinności. Jako pierwszy na podobieństwo stref i pięter roślinności zwrócił uwagę Aleksander Humboldt, który, poczynając od równika i poziomu morza, nadał strefom/piętrom następujące nazwy: palmy, paprocie drzewiaste, lasy wawrzynowe, lasy liściaste wiecznie zielone, lasy liściaste w zimie bezlistne, lasy iglaste wiecznie zielone, różaneczniki, zioła alpejskie. Ta ostatnia strefa/piętro kończy się na granicy wiecznego śniegu. Z diagramu (patrz ryc.), na którym zostały schematycznie (i w sposób przybliżony) przedstawione powyższe strefy/piętra można w prosty sposób oszacować przebieg granic poszczególnych stref/pięter, w tym wysokość górnej granicy lasu dla wybranej szerokości geograficznej.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Jerzy Modrzyński (na podstawie: Szymański S. (2000): Ekologiczne podstawy hodowli lasu. PWN, Warszawa)

Publikacje powiązane tematycznie

Kornaś J., Medwecka-Kornaś A. (2002). Geografia roślin. PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Szymański S. (2000): Ekologiczne podstawy hodowli lasu. PWN, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.