struktura komórkowa

(inżynieria leśna, gruntoznawstwo), jest charakterystyczna dla gruntów ilastych, odłożonych w wodzie bez uprzedniego skoagulowania się opadających cząstek. Opadające pojedyncze cząstki pyłowe i iłowe przy zetknięciu się z innymi, wcześniej osadzonymi, są przyciągane przez nie i to z siłą często większą od ciężaru opadających cząstek. Łączące się w ten sposób cząstki tworzą szkielet o strukturze komórkowej. Grunty takie wykazują dużą porowatość, znacznie większą niż 50%.