świerczyna borealna

(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny występujący w północno-wschodniej części Polski, o nazwie Sphagno girensohnii-Piceetum, z klasy Vaccinio-Piceetea, rzędu Piceetalia excelsae i związku Piceion excelsae.  Fitocenozy tego zespołu rozwijają się z reguły na kwaśnych i wilgotnych siedliskach płytkich zagłębień terenowych wypełnionych torfem turzycowo-mszystym typu niskiego lub przejściowego, czasami także na podłożu torfu sfagnowego. Rzadziej spotyka się je na utworach mineralnych, zwykle na terenach płaskich, w sąsiedztwie olsów i borów bagiennych. Najbardziej dynamicznym i głównym gatunkiem lasotwórczym jest świerk, oprócz którego w warstwie drzew występuje sosna oraz brzoza omszona, rzadziej dąb szypułkowy, osika i czasami także olsza czarna. Warstwa zielna gromadzi, obok typowej dla wszystkich borów borówki czarnej, większość gatunków typowych dla świerczyn, takich jak: widłak jałowcowaty, gwiazdnica długolistna, listera sercowata, gruszyczka jednokwiatowa, żłobik koralowy, wroniec widlasty, torfowiec Girgensohna i  piórosz pierzasty. Świerczyna borealna zwana jest inaczej borealną świerczyną.