świerząbek

(botanika leśna, rośliny zielne), Chaerophyllum – rodzaj z rodziny Apiaceae (baldaszkowate, selerowate) reprezentowany w Polsce przez 4 dziko rosnące gatunki w tym 3 leśne. Świerząbek gajowy ( Chaerophyllum temulum L.) – roślina roczna lub dwuletnia o łodydze do 120 cm, kanciastej u nasady, szorstko owłosionej i ciemnoczerwono plamistej, zgrubiałej pod węzłami. Liście szarozielone podwójne pierzaste; listki jajowate, pierzastowrębne o łatkach szerokojajowatych, z krótkim ostrzem na szczycie. Baldachy 6-12-szypułowe, przed zakwitaniem zwisłe. Pokryw brak. Płatki białe, głęboko i sercowato wycięte. Gatunek pospolity na brzegach lasów liściastych, charakterystyczny dla zespołu okrajkowego Alliario-Chaerophylletum temuli i wyróżniający grąd środkowoeuropejski (Galio sylvatici-Carpinetum). Świerząbek orzęsiony (Chaerophyllum  hirsutum L.) ma łodygę obłą, szorstko owłosioną, niezgrubianą pod węzłami oraz liście 2-3-krotnie pierzastodzielne o odcinkach ostatniego rzędu zaostrzonych i ostro ząbkowanych. Kwiaty białe, różowawe lub różowe. Roślina częsta na południu kraju, zwłaszcza w górach, rzadsza na północy. Nie występuje w centralnej Polsce. Rośnie zwykle w lasach łęgowych w dolinach górskich potoków i rzek. Świerząbek korzenny (Chaerophyllum aromaticum L.) jest okazałą byliną (do 200 cm wysokości) o łodydze w dole szczeciniasto owłosionej, dużych liściach, 2-3-krotnie złożonych, z eliptycznymi lub odwrotniejajowatymi odcinkami ostatniego rzędu. Kwiaty białe. Gatunek częsty w południowych i północno-wschodnich regionach kraju. Występuje w lasach łęgowych ze związku Alno-Padion, zwykle na ich obrzeżach, a także w zbiorowiskach nitrofilnych bylin, często na peryferiach osiedli, przydrożach i wzdłuż rowów.