Szyszki chmielu zwyczajnego (Humulus lupulus L.)

Gatunek ten występuje w stanie dzikim na terenie całego kraju, w lasach łęgowych, olsach i zaroślach wierzbowych, na glebach żyznych i wilgotnych; dla celów przemysłu piwowarskiego uprawiany na plantacjach. Jest dwupiennym pnączem. Surowcem użytkowym są owocostany, t. zw. szyszki chmielowe, pozyskiwane w sierpniu, gdy są barwy zielonożółtej. Szyszki zawierają olejek eteryczny  (1,6%) o bogatym składzie chemicznym, gorycze, flawonoidy, związki purynowe, garbniki (5%) i woski. W lecznictwie wykorzystuje się ponadto drobne włoski gruczołowe, odpadające z szyszek przy suszeniu (nazywane lupuliną, gruczołkami chmielowymi lub mączką chmielową), zawierające olejki eteryczne, żywice i związki siarki. Szyszki chmielu wykazują działanie uspokajające, rozkurczowe, obniżają ciśnienie krwi, działają przeciwbakteryjnie, pobudzają apetyt i procesy trawienne. Zewnętrznie są stosowane jako środek przeciwbólowy i wspomagający porost włosów. Mają zastosowanie w postaci naparów, wyciagów i kąpieli.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Autor: Prof. Anna Barszcz

Antkowiak L. 1998. Rośliny lecznicze. Wyd AR w Poznaniu, Poznań. Senderski M., E. 2017. Prawie wszystko o ziołach i ziołolecznictwie. Wyd. M.E. Senderski, Podkowa Leśna. 

Publikacje powiązane tematycznie

Anioł-Kwiatkowska J., Kwiatkowski S., Berdowski W. 1993. Rośliny lecznicze. Atlas. Wyd. Arkady, Warszawa. Grochowski W., Grochowski A. 1994. Leśne grzyby, owoce i zioła. Zbiór i wykorzystanie. PWRiL, Warszawa. Pajor W., J. 1992. Pierwszy polski słownik ziołolecznictwa. Wyd. Spar, Warszawa.