Szyszkojagody jałowca pospolitego (Juniperus communis L.)

Występuje na niżu i w górach (z wyjątkiem południowo-wschodniej Polski), na glebach ubogich. Najczęściej jest to dwupienny krzew,wyjątkowo niskie drzewo. Szyszkojagody są czarne, z sinym nalotem. Zawierają wyjątkowo dużo cukrów (25 do ponad 30%), głównie glukozy i fruktozy, a także obfitość związków mineralnych (5 do 7%), kwasy organiczne (3%), pektyny (0,7%) olejki eteryczne (głównie terpeny, 0,5 - 2%), gorycz juniperynę, flawonoidy, garbniki i woski. Pędy z szyszkojagodami są cenione w tradycyjnym wędzarnictwie, jako przyprawa do wędlin, mięs i innych potraw, a także w produkcji napojów alkoholowych i jako dodatek do kadzideł. Szyszkojagody znajdują zastosowania w leczeniu chorób nerek, reumatyzmu, zaburzeniach trawiennych, zapaleniach dróg moczowych, zaburzeniach pracy wątroby. Wchodzą w skład mieszanek ziołowych. Olejek jałowcowy może być składnikiem maści, używa się go też w kosmetyce i perfumerii. U osób wrażliwych, zwłaszcza przy długotrwałym stosowaniu, preparaty z jałowca mogą wywoływać uczulenie,  stany zapalne skóry, nerek i przewodu pokarmowego.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Autor: Prof. Anna Barszcz

Grochowski W., Grochowski A. 1994. Leśne grzyby, owoce i zioła. Zbiór i wykorzystanie. PWRiL, Warszawa. Senderski M., E. 2017. Prawie wszystko o ziołach i ziołolecznictwie. Wyd. M.E. Senderski, Podkowa Leśna. 

Publikacje powiązane tematycznie

Anioł-Kwiatkowska J., Kwiatkowski S., Berdowski W. 1993. Rośliny lecznicze. Atlas. Wyd. Arkady, Warszawa. Antkowiak L. 1998. Rośliny lecznicze. Wyd AR w Poznaniu, Poznań. Grau J., Jung R., Münker B. 1996. Zioła i owoce leśne. Wyd. Geo Center, Warszawa. Grochowski W. 1990. Uboczna produkcja leśna. PWN, Warszawa.