trzcinnik

(botanika leśna, rośliny zielne), Calamgrostis – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) liczący 150-200 gatunków występujących na całym świecie, z wyjątkiem obszarów o klimacie tropikalnym. W Polsce 8 gatunków. Cztery z nich są pospolitymi roślinami występującymi w lasach. Trzcinnik piaskowy [Calamgrostis  epigejos (L.) Roth] – wysoka (do 150 cm), tworząca łany, szarozielona trawa z licznymi długimi rozłogami. Liście do 70 cm długości, płaskie (do 1 cm szerokości), obustronnie szorstkie, na brzegach ostre. Języczek do 9 mm długości, tępy, czasami porozrywany. Wiecha początkowo szeroka, a po przekwitnięciu wąska, 20-30 cm długości. Kłoski (jednokwiatowe, jak u wszystkich trzcinników) zielone lub z odcieniem fioletowym. Ość nie wystaje z kłoska. Gatunek o szerokiej skali socjologiczno-ekologicznej, rośnie często bujnie na porębach i nieużytkach, w lasach zwykle w fitocenozach antropogenicznie zniekształconych. Jego masowy pojaw jest świadectwem degeneracji lasu, tzw. cespityzacji. Trzcinnik leśny [Calamgrostis  arundinacea (L.) Roth.] – żywozielona trawa kępkowa, dorastająca do 120 cm wysokości o liściach płaskich i szorstkich, po górnej stronie matowych, a od dołu lśniących. Języczek 2-3 mm długości, postrzępiony. Wiecha do 20 cm długości, wąska, po przekwitnieniu ścieśniona. Kłoski żółtawe lub fioletowawe z pędzelkowato owłosionym zakończeniem osadki. Oś mocno zgięta, wyrastająca poniżej połowy plewki, do 7 mm długości, wystaje z kłoska. Roślina częsta w kwaśnych dąbrowach.        Trzcinnik lancetowaty [ Calamgrostis  canescens (Weber) Roth] – trawa luźnokępkowa (do 120 cm wysokości), o jasnozielonych lub zielonych, płaskich, obustronnie szorstkich liściach, niekiedy rynienkowato zwiniętych. Języczek 2-4 mm długi, niekiedy poprzerywany. Wiecha górą zwisająca, wąska. Kłoski wąskie, lancetowate, zwykle ciemnofioletowe, rzadziej żółtawe. Ość tylko nieznacznie dłuższa od kłoska. Gatunek charakterystyczny dla zbiorowisk olsów i zarośli łozowych z klasy Alnetea glutinosae. Trzcinnik owłosiony [ Calamgrostis villosa (Chaix) J. F. Gmel.] – trawa z podziemnymi rozłogami (tworzy rozległe łany) i charakterystycznie łukowato wznoszącymi się źdźbłami. Pochwy z wyraźnym pierścieniem włosków u nasady blaszki. Liście szerokie, niekiedy zwinięte u okazów na stanowiskach nasłonecznionych. Gatunek częsty w górach i w innych regionach południowej części kraju. Charakterystyczny dla górnoreglowej świerczyny sudeckiej (Calamagrostio villosae-Piceetum) oraz dla trzcinnikowego boru bagiennego (Calamgrostio villosae-Pinetum) z drzewostanem świerkowo-sosnowym lub sosnowym.