trzebież Ejtingena (kombinowana)

(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), opracowany w 1934 roku sposób cięć, którego celem jest dążenie do wytworzenia w drzewostanie zwarcia pionowego i zapewnienie odpowiedniego dostępu światła do wszystkich pięter drzewiastych. Cięcia w tej trzebieży mają charakter trzebieży górnej, usuwała się bowiem z drzewostanu głównego drzewa gorszej jakości, których nie oznaczała się jednak na stałe, lecz przy każdym nawrocie ponownie oceniana i wybiera. Wykonywany zabieg o nasileniu umiarkowanym powinien na tyle przerywać sklepienie leśne, by do następnego zabiegu korony drzew zwarły się ponownie. Jednorazowo w tej metodzie trzebienia pobierane jest ok. 10-20% zapasu, zależnie od składu i zasobności drzewostanu. Nawrót cięć zalecił Ejtingen częsty, co 5 lat, a pierwsze wkroczenie powinno mieć miejsce w wieku 20 lat i do 70 roku życia drzewostanu miało być 10 razy powtórzone. Oprócz podziału drzew według ich znaczenia Ejtingen wyróżnił w drzewostanie tzw. biogrupy, czyli skupienia kilku drzew, w których wzajemne odległości w grupie są wyraźnie mniejsze niż poza grupą. Autor zalecał ostrożne ingerowanie w biogrupy i stopniowe ich rozluźnianie.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Bernadzki E., Ilmurzyński E., Szymański S., 1999. Trzebieże. Poradnik leśniczego. PWRiL. Warszawa. Jaworski A., 2013. Hodowla Lasu. Tom II. Pielęgnowanie lasu. PWRiL. Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Puchniarski T.H., 2005. Zabiegi pielęgnacyjne w lasach. Zasady i wskazówki. PWRiL. Warszawa.