uszkodzenia piorunowe

(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), najbardziej narażone na wyładowania elektryczne są najwyższe, górujące w zadrzewieniach drzewa. Uszkodzenia piorunowe przybierają postać pęknięcia promieniowego widocznego jako podłużna rysa na pniu drzewa przebiegająca od korony do odziomka. W odróżnieniu od pęknięć mrozowych brzegi takiego ubytku są nierówne i poszarpane. Uszkodzenia piorunowe mogą mieć również bardziej niszczący charakter i polegać na rozszczepieniu pnia lub odbiciu fragmentów korowiny w różnych częściach drzewa. Z reguły najbardziej narażone na wyładowania atmosferyczne są gatunki drzew o grubej i chropowatej korze: sosny, dęby, topole, co może mieć związek z nierównomiernością zwilżenia kory przez deszcz. Silne wyładowanie elektryczne (10–100 mln V i 1000–300 000 A) powodują duże osłabienie porażonego drzewa, z zamieraniem żywych tkanek drzewa (miazgi) i co z tym jest związane niemożnością wywarzania tkanki przyrannej oraz zahamowaniem mechanizmów obronnych przed infekcjami grzybowymi.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Szewczyk G. 2012. Arborystyka. Wybrane zagadnienia pielęgnacji drzew. Wydawnictwo UR w Krakowie.

Publikacje powiązane tematycznie

Arzt T. 1970. Hochspannungsentladungen auf Eichen in der Natur und im Laboratoriumsversuch. Angewandte Botanik, 44: 39–72.
Bartosiewicz A. 1986. Urządzanie terenów zieleni. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa.
Bednarz B. 2007. Oddziaływanie wyładowań atmosferycznych na drzewa. Sylwan, 151(7): 31–36.
Harris R.W. 1983. Arboriculture. Care of Trees, shrubs and vines in the Landscape. Prentice-Hall, Englewood Ciffs (NJ): 132–137.
Krzysik F. 1974. Nauka o drewnie. PWN, Warszawa: ss. 652.
Siewniak M. 1986. Wymagania techniczne i jakościowe prac pielęgnacyjnych drzew oraz najczęściej popełniane błędy podczas ich wykonywania. Maszynopis. KULiD UR, Kraków: ss.19.