wawrzynek

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Daphne) rodzaj z rodziny wawrzynkowatych (Thymeleaceae) obejmujący około 50 gatunków w Europie i Azji. Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum L.). Krzew do 2 m wysokości. Pąki liściowe małe, wąskojajowate, skupione na wierzchołkach pędów, kwiatowe większe, szerokojajowate, ustawione prawie pod kątem prostym wzdłuż zeszłorocznych pędów. Liście wąskoodwrotniejajowate, całobrzegie i nagie. Dolna strona blaszki jaśniejsza od górnej. Kwiaty różowe, zgrupowane zwykle po 3, silnie pachnące; ukazują przed rozwojem liści, bardzo wcześnie, czasami nawet w lutym, zwykle w marcu lub na początku kwietnia. Owoce (pestkowce) kuliste o szkarłatnym zabarwieniu. Liście, pędy i owoce trujące. Występowanie – prawie cała Europa (z wyjątkiem północnych krańców Skandynawii, północnych rejonów Wysp Brytyjskich, Portugalii i niemal całej Hiszpanii) oraz zachodnia Syberia, Azja Mniejsza i Kaukaz. W górach do 2400 m n.p.m. (Alpy). W Polsce na całym obszarze, od poziomu morza po piętro subalpejskie. Najwyższe stanowisko na wys. 1550 m n.p.m. (Babia Góra). Siedliska żyznych, zwłaszcza wilgotnych lasów liściastych. Grądy, buczyny, łęgi jesionowo-olszowe. Roślina chroniona. W. główkowy (D. cneorum L.). Zawsze zielona, niska krzewinka, osiągająca wysokość do 50 cm. Liście skórzaste i błyszczące, nagie, lancetowate o długości do 2 cm. Kwiaty różowe o silnym zapachu zebrane w szczytowe, gęste główki, rozwijają się w maju, czerwcu, a niekiedy w sierpniu. Owoce żółtawobrązowe. Gatunek występujący na wyżynnych obszarach środkowej i południowej Europy. W Polsce kilkanaście stanowisk  (niektórych ostatnio nie udało się potwierdzić) w większości skupionych na Wyżynie Sandomierskiej i w Kotlinie Sandomierskiej. Widne bory sosnowe i murawy ciepłolubne. Roślina pod ochroną. 

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Władysław Danielewicz