(Gleboznawstwo leśne), wazonkowce (Enchytraeidae) w przeciwieństwie do dżdżownic to pierścienice mało poznane, choć licznie występujące → organizmy glebowe w glebach leśnych, zwłaszcza tam, gdzie występuje → próchnica nadkładowa (→ ektopróchnica). Są znacznie mniejsze od dżdżownic (długości 1-50 mm i szerokości 0,25-0,75 mm) i w większość ich gatunków żyje w glebach. Nie są tak bardzo jak nicienie związane z wodą glebową, niektóre są zdolne tworzyć korytarze, większość żyje w warunkach tlenowych. Liczebność wazonkowców w glebie waha się zależnie od pory roku i warunków środowiska. Najliczniejsze notowane przypadki sięgają 300 000 osobników na 1 m2. Pokarmem wazonkowców są resztki roślin wraz z ich mikroflorą, grzybów. Znane są antagonizmy nicieni i wazonkowców, wykorzystywane nawet w ochronie truskawek zaatakowanych nicieniami. Zwierzęta te przepuszczają przez swoje ciało znaczne ilości gleby i podobnie jak dżdżownice przyczyniają się do poprawy jej struktury. Szczególnie ważne jest, że przyczyniają się do mieszania cząstek organicznych i mineralnych w glebach kwaśnych, w których ograniczona jest działalność dżdżownic.
Górny M. 1975. Zooekologia gleb leśnych. PWRiL.
Uggla H., Uggla Z. 1979. Gleboznawstwo leśne. PWRiL.
Gleboznawstwo. 2006. Praca zbiorowa pod red. S. Zawadzkiego. PWRiL. Warszawa. wyd. IV.
Uggla H., Uggla Z. 1979. Gleboznawstwo leśne. PWRiL. Warszawa.
Górny M. 1975. Zooekologia gleb leśnych. PWRiL.
Górny M., Grum L. 1981. Metody stosowane w zoologii gleby. PWN.
Paul E.A., Clark F.E. 2000. Mikrobiologia i biochemia gleb, Wydawnictwo UMCS, Lublin.