wiązania elastyczne przelotowe

(Arborystyka, pielęgnowanie drzew), stosowanie elastycznych wiązań przelotowych zostało zarzucone w latach 90. XX w. Podstawowymi ich wadami były: zagrożenie wystąpieniem infekcji w miejscach przewiertów w konarach oraz brak odpowiedniej amortyzacji przy ruchach korony spowodowany niewielką elastycznością liny. Wiązania takie widoczne są jeszcze często w koronach drzew, zatem celowe jest opisanie metodyki ich zakładania, chociaż aktualnie związane z nimi problemy mogą wynikać jedynie z konieczności ich zdejmowania i zabezpieczania miejsc przewiertów. Założenie śruby wiązania przelotowego wykonywano w kilku krokach: a) wykonanie nawiertu w konarze, b) wyfrezowanie miejsca pod metalowe podkładki przy śrubach w miejscu przejścia otworu przez pień w jego zewnętrznej części, c) zabezpieczenie drewna w miejscach wierceń, d) założenie śruby z podkładkami dystansowymi, e) zabezpieczenie antykorozyjne wiązania. W wiązaniach stosowano śruby o minimalnej średnicy ok. 1/15 grubości pnia. Teoretycznie napięcie liny powinno być takie, aby możliwy był ruch konarów przy zmianach ciężaru konara (stan ulistniony i bezlistny), stąd zalecano strzałkę ugięcia liny poza okresem wegetacyjnym ok. 5 cm przy długości wiązania ok. 2 m.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Szewczyk G. 2012. Arborystyka. Wybrane zagadnienia pielęgnacji drzew. Wydawnictwo UR w Krakowie.

Publikacje powiązane tematycznie

Chachulski Z. 2000. Chirurgia i pielęgnacja drzew. Legraf, Warszawa.
Siewniak M., Kusche D. 2002. Baumpflege heute. Patzer-Verlag, Berlin – Hannover.