Wiewiórka szara

Wiewiórka szara Sciurus carolinensis gryzoń z rodziny wiewiórkowatych. Naturalnie występuje w południowej Kanadzie i wschodniej części USA. Gatunek ten został introdukowany w kilku krajach europejskich: Wielka Brytania, Irlandia, Włochy oraz w RPA i Australii. Jak dotąd nie ma udokumentowanych stwierdzeń tego gatunku z terytorium Polski. Pojawienie się jej jest jednak bardzo prawdopodobne. Wiewiórki szare były i prawdopodobnie nadal są hodowane w Polsce. Choć ich hodowla podlega obecnie istotnym ograniczeniom, nie można wykluczyć nielegalnego handlu/wymiany osobnikami. Wiewiórka szara jest znacznie większa od wiewiórki pospolitej. Długość ciała wynosi od 38-53 cm a masa może dochodzić 650 g. W przeciwieństwie do rodzimej wiewiórki gatunek północnoamerykański nie ma pędzelków na uszach. Obecność wiewiórki szarej w Europie jest poważanym problemem dla gospodarki leśnej. Gryzonie te obgryzają korę drzew (głównie liściastych). Uszkodzenia u podstawy pnia (do 1 m wysokości) występują najczęściej u buka. Uszkodzenia w koronie dotyczą przede wszystkim dębów oraz wielu gatunków iglastych. Wiewiórka szara jest gatunkiem inwazyjnym, bardzo trudnym do wytępienia. Gatunek północnoamerykański jest wektorem Squirrel poxvirus, patogen ten jest śmiertelnym zagrożeniem dla wiewiórki pospolitej. Dodatkowo oba gatunki konkurują o zasoby pokarmowe. W efekcie ekspansji wiewiórki szarej, rodzimy gatunek na Wyspach Brytyjskich stał się zagrożony wyginięciem. 

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Autor: dr Jakub Gryz

 

http://projekty.gdos.gov.pl/igo-sciurus-carolinensis

Publikacje powiązane tematycznie

Krauze-Gryz D., Gryz J. 2012. Wiewiórka szara w Polsce – science fiction czy realne zagrożenie. Studia i Materiały CEPL 33: 327-334